Περί Φυλετισμού

Καμία λογική δεν υπάρχει στον σημερινό ισχυρισμό κάποιων για την φυλετική "πυραμίδα", ότι πάνω ήταν οι λευκοί, κάτω οι μη λευκοί και τέλος. Τραγικά απλουστευμένο. Ούτε η ναζιστική ούτε καμία άλλη φυλετική θεωρία της εποχής το έβλεπε έτσι.

Ο Schopenhauer θεωρούσε ότι ανώτερες φυλές όπως τους Ίνκας μετανάστευσαν από παντού στην Β. Ευρώπη και έγιναν Λευκοί σταδιακά. Ο Gobineau περιορίστηκε απλώς στο ότι οι φυλές από μίξεις είναι κατώτερες (αναγκάζοντας τους ναζί να πλαστογραφήσουν όλο το έργο του για να χρησιμοποιήσουν την φιλοσοφία του, θεωρούσε τους Εβραίους μία από τις ανώτερες φυλές και τους Γερμανούς φυλή που προέρχεται από μίξεις). Ο Chamberlain θεωρούσε τους Γερμανούς την ανώτερη φυλή ενώ ο Grant, ενώ αποδέχεται ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός ήταν ο ανώτερος που δημιουργήθηκε, θεωρεί ότι αυτό οφείλεται στην μίξη των Ελλήνων με Βόρειους λαούς (επικρατούσα φυλετική θεωρία της εποχής, η εξήγηση για τον Ρωμαϊκό και τον Ελληνικό πολιτισμό δεν μπορούσε να ήταν η δικιά τους ανωτερότητα άρα θα έγιναν μίξεις με τους Βόρειους λαούς).

Στηριζόμενος σε όλους αυτούς ο Rosenberg χτίζει την φυλετική ιδέα της ναζιστικής Γερμανίας σύμφωνα με την οποία οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, οι Σκανδιναβοί και λοιποί Βόρειοι ήταν οι ανώτεροι των λευκών, γενικά υπήρχε η άποψη ότι λόγω του κλίματος οι Βόρειοι είχαν γίνει πιο σκληροί και ότι όσο πιο χαμηλά κατέβαινες στην Ευρώπη τόσο περισσότερες ήταν οι μίξεις με τους μουσουλμάνους της Β. Αφρικής (δηλαδή εμείς προφανώς θεωρούμασταν οι κατώτεροι των λευκών). Σε κάθε φυλετική θεωρία εννοείται ότι οι Γερμανοί ήταν στην κορυφή της πυραμίδας και όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι από κάτω, να γιατί ο φυλετισμός τους ήταν εθνικιστικός και όχι το αντίθετο. Αυτή ήταν η σημασία του πολυδιαφημισμένου από κάποιους "ίσως υπάρχει ένα ίχνος του αρχαίου Ελληνικού γένους μέσα τους" που έγραψε ο Γκέμπελς, όχι θαυμασμός αλλά έκπληξη που παρά την φυλετική τους θεωρία που μας έφερνε στον πάτο των Λευκών πολεμάμε τόσο ηρωικά που ίσως τελικά να υπάρχει ένα ίχνος Ελλήνων μέσα μας.

Αδιαμφισβήτητα υπάρχει ένας δεδομένος θαυμασμός του Χίτλερ για την Ελλάδα που δεν περιορίζεται μόνο στην ύπαρξη της στην αρχαιότητα. Κάποιοι θα το θεωρήσουν απόδειξη ότι ο Χίτλερ έβαζε και τους Έλληνες στις ανώτερες φυλές, προσωπικά πιθανολογώ ότι ούτε ο ίδιος δεν πίστευε στον φυλετισμό που χρησιμοποιούσε αφού ούτε ο Rosenberg ούτε κανένας προγενέστερος θεωρητικός πάνω στον οποίον έχτισε ο Rosenberg μας είχε θεωρήσει φυλετικά ισάξιους των Γερμανών.

Η Αριστερά της διαστροφής

του Παναγιώτη Δούμα

«Αν πιστέψουμε την έρευνα για τις σεξουαλικές συνήθειες των Γερμανών που δημοσίευσε η τοπική έκδοση του "Πλεϊμπόι" (Σεπτ. 1994), οι εναπομείναντες θαυμαστές του Χίτλερ, οι οπαδοί του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων, είναι οι καλύτεροι καταναλωτές του σεξ-τούρισμ. Περίπου ένας στους τέσσερις έχει ήδη ταξιδέψει στην Ινδοκίνα και την Ινδονησία με μοναδικό σκοπό να επιβεβαιώσει την υπεροχή του». Συμπέρασμα σοβαρής δημοσιογραφικής έρευνας από τον ΙΟ της «Ελευθεροτυπίας», 30.06.1996

Εν αντιθέσει με τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973 στο Πολυτεχνείο Αθηνών, ο Μάης του ’68 δεν είχε το αναμενόμενο πολιτικό αποτέλεσμα. Μετά από όλες τις ταραχές και την κινητοποίηση όχι απλά των φοιτητών, αλλά μεγάλου κομματιού της γαλλικής κοινωνίας, η κυβέρνηση Ντε Γκώλ βγήκε ισχυρότερη. Παρά ταύτα, η γενιά των επαναστατημένων φοιτητών άφησε βαθιά χαραγμένο το σημάδι της όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε όλες τις δυτικο-ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπως και στην ελληνική. Ένα σημάδι που διακρινόταν από τομές πολιτικές, αλλά και κοινωνικές.

Μία τέτοια τομή ήταν και η σεξουαλική επανάσταση, η οποία γκρέμισε όλα τα ταμπού που απέρρεαν από την χριστιανική ηθική. Ισότητα των φύλων, ελεύθερος έρωτας, εναλλαγή συντρόφων, όργια, έρωτας σε δημόσιους χώρους, ομοφυλοφιλία. Κι αν όλα αυτά έκαναν τον κύκλο τους και ήρθε το AIDS την δεκαετία του ’80 για να πατήσει απότομα το φρένο, υπήρξε και μία πτυχή αυτής της επαναστάσεως, η οποία βρίσκεται βαθιά κρυμμένη στην σκοτεινή ντουλάπα με τους σκελετούς της αριστερής υποκρισίας, αναλγησίας και εγκληματικότητος. Μία πτυχή που επιμελώς απεκρύβη από τους αλαλάζοντες περί ανωμάλων φασιστών παιδεραστών αριστερών δημοσιογράφων...

Πριν, λοιπόν αυτοί σπεύσουν να μας πουν ότι η παιδοφιλία αποτελεί διαστροφή που εμφανίζεται σε προσωπικό επίπεδο και δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει ένα ολόκληρο κίνημα, επειδή κάποιοι, όσο αυτό ήταν στο ζενίθ του, διέφθειραν και μόλυναν ό,τι πιο τρυφερό και αγνό διαθέτει η ανθρώπινη φύση, ας ψαχτούν και ας ερευνήσουν μήπως οι ιδεολογικοί τους ινστρούκτορες είχαν στο παρελθόν υπογράψει διακηρύξεις, όπου εζητείτο η νομιμοποίηση της παιδεραστείας. Κι αυτό γιατί από στατιστικής τουλάχιστον πλευράς, κανείς δεν μπορεί να μας πείσει ότι η συνηθισμένη στην αναπαραγωγή κακεκτύπων και στην εισαγωγή κάθε αρνητικού στοιχείου ελληνική Αριστερά, θυμήθηκε το χριστιανικό της Alter Ego και δεν υιοθέτησε έστω και θεωρητικά κάποια στιγμή τις αντιλήψεις περί ελευθερίας στην επιλογή ερωτικών συντρόφων ακόμη και σε σχέση με νήπια.

Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ και η επιβεβαίωση της «υπεροχής» του

Ο ηγέτης των ταραχών στο Παρίσι του 1968, Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, αντιμετώπισε προ μερικών ετών κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. Ο «Κόκκινος Ντάνι» δεν χρειάστηκε να επισκευθεί την Ταϊλάνδη. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 είχε δουλέψει σε έναν εναλλακτικό παιδικό σταθμό (Kinderladen: ακριβής μετάφραση θα ήταν «Παιδομάγαζο». Πρόκειται για εναλλακτικούς παιδικούς σταθμούς που πρωτολειτούργησαν το 1968 σε μεγάλες γερμανικές πόλεις, όπως το Βερολίνο, η Φρανκφούρτη και η Στουτγάρδη. Εδιοικούντο από τους ίδιους τους γονείς και αντετίθεντο στα «αυταρχικά εκπαιδευτικά πρότυπα») και σ‘ αυτήν την περίοδο της ζωής του αναφέρεται στο βιβλίο του «Το μεγάλο παζάρι» που κυκλοφόρησε το 1975, αλλά εξαντλήθηκε χωρίς να ανανεωθεί η έκδοσή του. Η δημοσίευση αποσπασμάτων του βιβλίου από το γαλλικό περιοδικό «L’Express», κατόπιν υποδείξεως της Μπετίνα Ρελ (Bettina Rohl), κόρης της γνωστής τρομοκράτη του Κόκκινου Στρατού Ουλρίκε Μάινχοφ, στις αρχές του 2001 είχε ανοίξει έναν έντονο διάλογο ενώπιον της γαλλικής κοινής γνώμης, ο οποίος όμως ποτέ δεν συνεκίνησε τους «λειτουργούς» του δημοσιογραφικού επαγγέλματος στην χώρα μας, κι έτσι χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρονάκια για να μάθουμε για τα κατορθώματά του.

Έγραφε, λοιπόν μεταξύ άλλων ο Κον-Μπεντίτ σ’ αυτό του το βιβλίο: «Από καιρό είχα όρεξη να δουλέψω σε ένα νηπιαγωγείο. [...] Ήταν για μένα μία φανταστική εμπειρία να δουλεύω με παιδιά ηλικίας από δύο έως πέντε ετών». Ο Ντάνι ήθελε οπωσδήποτε να γίνει αποδεκτός από τα παιδιά και έκανε τα πάντα ώστε «να αποκτήσουν μία εξάρτηση απ’ αυτόν. [...] Το διαρκές φλερτ με όλα τα παιδιά πήρε σύντομα ερωτική τροπή. Μπορούσα κανονικά να νιώσω, πώς τα μικρά κοριτσάκια από την ηλικία των πέντε ετών είχαν ήδη μάθει να μου την πέφτουν. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Τις περισσότερες φορές ήταν αφοπλιστικές. [...] Ήταν σαφές: Κάποια παιδιά είχαν δει αρκετές φορές του γονείς τους να πηδιούνται». Και συνεχίζει ο θείος Ντάνι: «Μου συνέβη αρκετές φορές, κάποια παιδιά να μου ανοίγουν το φερμουάρ και να αρχίζουν να με χαϊδεύουν. Ανάλογα με την περίπτωση αντιδρούσα και διαφορετικά, αλλά η επιθυμία τους με προβλημάτιζε. Τα ρωτούσα: ‘Γιατί δεν παίζετε μεταξύ σας, γιατί διαλέγετε εμένα και όχι κάποια άλλα παιδιά;’ Όμως, όταν επέμεναν, τα χάιδευα κι εγώ».

Στα τέλη Ιανουαρίου του 2001 ο φιλελεύθερος τέως Υπουργός Δικαιοσύνης και Εξωτερικών της Γερμανίας, Κλάους Κίνκελ, με μία ανοικτή επιστολή στην εφημερίδα «Berliner Zeitung» απαιτούσε από τον Κον-Μπεντίτ ένα σαφές ξεκαθάρισμα, ότι «κατά την επαφή του με τα παιδιά, δεν προέβη ποτέ σε αήθεις πράξεις». Στην απάντησή του στην ίδια εφημερίδα προς τον Κίνκελ λίγο αργότερα, ο Κον-Μπεντίτ εξηγούσε τότε, ότι εκείνη την εποχή «δεν είχε επίγνωση ότι υπήρχε πρόβλημα με αυτό», και ότι στα σχετικά εδάφια του βιβλίου του αναφέρεται «σε έναν αντικατοπτρισμό του εγώ του». Για τα γερμανικά ΜΜΕ το θέμα εθεωρήθη λήξαν. Στη Γαλλία όμως ο τηλεοπτικός σταθμός TF1 άνοιγε νέα συζήτηση: «Έχει ο Κον-Μπεντίτ ένα παιδόφιλο παρελθόν;» Ο συντηρητικός πολιτικός Φιλίπ ντε Βιλιέ αντιμετώπισε τον Κον-Μπεντίτ σε ένα τηλεοπτικό πάνελ στα τέλη Φεβρουαρίου του 2001, την ημέρα της δημοσιεύσεως των αποσπασμάτων του βιβλίου στο περιοδικό «L’Express» με νέες κατηγορίες: «Ο Κον Μπεντίτ και οι σύντροφοί του από τον Μάη του ’68 χαίρουν μίας υπερβολικής ανοχής για υπερβάσεις κάθε είδους. Αυτοί που κάποτε ούρλιαζαν ‘απαγορεύεται να απαγορεύεις’ απαιτώντας την κατάργηση όλων των Ταμπού και εν τέλει της ‘σεξουαλικής καταπίεσης’, είναι ηθικοί υπεύθυνοι για διαστροφές και καταχρήσεις που διαπιστώνουμε σήμερα».

Για μια στιγμή ο «κόκκινος Ντάνι» έχασε το χρώμα του, ύστερα όμως ανέκτησε την συνήθη μεγαλοστομία του. Υπερασπίστηκε τον εαυτό του λέγοντας ότι είναι «ανοησία» να τον κατηγορεί κανείς για ασέλγεια σε παιδιά και παρέπεμψε τους συνομιλητές του σε παιδιά που είχε υπό την επιτήρησή του και στους γονείς τους. Σχετικά με τα γραφόμενα στο «Μεγάλο Παζάρι» δέχτηκε να συζητήσει. Τα παρατιθέμενα αποσπάσματα θα του ακούγονταν πλέον «ανήκουστα και κακογραμμένα». Μίλησε για μία «αβάσταχτη ελαφρότητα». Στις κατηγορίες του Ντε Βιλιέ απάντησε ότι το μόνο που θα παραδεχόταν είναι η τάση του στο να προκαλεί. Στην απαίτηση του Ντε Βιλιέ για παραίτηση απήντησε με ένα ξερό «Γιατί;». Πεισματικά δήλωνε: «Δεν θα σας αφήσω να με φάτε».

Ενοχές και αυτοκριτική

Στις 23 Φεβρουαρίου της ιδίας χρονιάς, την ώρα που τα παραπάνω αποσπάσματα άρχιζαν να αναδημοσιεύονται και σε άλλα έντυπα η αριστερή καθημερινή εφημερίδα «Liberation» δημοσίευε μία αξιόλογη αυτοκριτική. Στα χρόνια μετά το 1968, η «Liberation» υπήρξε το σημαντικότερο φερέφωνο της «σεξουαλικής επανάστασης». Γράφει, λοιπόν, ότι «θα ντρεπόταν κανείς σήμερα για κάποια φιλο-παιδεραστικά δημοσιεύματα: Το 1981 είχε δοθεί βήμα σε έναν ανώνυμο διαφθορέα παιδιών. Χωρίς καμμία δόση μεταμέλειας ή ντροπής περιέγραφε την διαρκή κακομεταχείριση μίας πεντάχρονης. ‘Μούγκριζε όποτε ένιωθε την ηδονή’». Ο δημοσιογράφος της «Liberation» σχολίαζε τότε ότι «όποτε μιλάει για παιδιά, γυαλίζουν τα γκρίζα μάτια του από τρυφερότητα». Σήμερα, την πνευματική συνενοχή συγκεκριμένων αριστερών κύκλων στην παιδεραστεία, την χαρακτηρίζει ο συντάκτης της Liberation «τρομακτική».

Το 1977 Γάλλοι διανοούμενοι έκαναν συλλογή υπογραφών για λογαριασμό τριών κατηγορουμένων για παιδεραστεία. Οι υπογράφουσες διασημότητες, μεταξύ των οποίων ο Μπερνάρ Κουσνέρ, γάλλος πολιτικός, γιατρός και ιδρυτής των «Γιατρών χωρίς Σύνορα» και «Γιατρών του Κόσμου», ο Αντρέ Γκλούκσμαν, Γαλλοεβραίος φιλόσοφος, υποστηρικτής της ανεξαρτησίας της Τσετσενίας, αλλά και της εισβολής στο Ιράκ, και ο κατοπινός Υπουργός Πολιτισμού Ζακ Λανγκ δεν έβλεπαν «κανένα έγκλημα», καθ’ ότι τα κορίτσια «συμφωνούσαν» με τις εν λόγω πράξεις: «Όταν επιτρέπεται σε δεκατριάχρονες να παίρνουν αντισυλληπτικά, για ποιον λόγο αλήθεια γίνεται αυτό;» Και οι Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Μισέλ Φουκώ, Ρολάν Μπαρτ, Σιμόν ντε Μποβουάρ και Ζακ Ντεριντά λίγο μετά, με μία διακήρυξη κατά του νόμου για την κακομεταχείριση ανηλίκων ορθώνουν μέτωπο υπεράσπισης των παιδεραστών. Το «δικαίωμα του παιδιού και του ενήλικα, να διατηρούν σχέσεις με άτομα της επιλογής τους» θα έπρεπε να αναγνωρισθεί. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 οι Πράσινοι της Γερμανίας απενοχοποιούσαν την σεξουαλική επαφή με παιδιά με το πρόσχημα ότι κάτι τέτοιο αποτελεί ινδιάνικο πρότυπο.

Πλέον η «Liberation» βρίσκει άλλοθι στην «μαζικά κεκτημένη ταχύτητα της εποχής». Ήταν ένας γενικός πυρετός. «Το να το κάνεις με ένα παιδί; Μία ελευθερία όπως όλες οι άλλες» έλεγαν τότε. Ως γκουρού της «σεξουαλικής επανάστασης» λειτουργούσε ο μαρξιστής ψυχαναλυτής Βίλχελμ Ράιχ. Σύμφωνα με την θεωρία του, από την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα προκύπτει ένας «αυταρχικός χαρακτήρας», ο οποίος είναι η αιτία της καταπίεσης της ανθρωπότητας. Ένα μέτρο αντιμετώπισης θα ήταν μία χωρίς όρια ελευθεριότητα και εναλλαγή σε σεξουαλικούς συντρόφους. «Όποιος πάει δύο φορές με το ίδιο άτομο ανήκει ήδη στο κατεστημένο» ήταν τότε το σύνθημα.

Στην πράξη, όπως λέει και ο Ντε Βιλιέ, οι καταλυτικά ελευθέριες και ανατρεπτικές ιδέες του 1968 «διέστρεψαν την συνείδηση» και με τον τρόπο αυτό παρέδωσαν στους παιδοφίλους - αν και αυτοί προϋπήρχαν από πολύ πριν - ένα άλλοθι. Καιρός είναι λοιπόν να διαρρήξουμε το πέπλο του ευφημισμού και της απενοχοποίησης και να αφαιρέσουμε τα πιστοποιητικά αγιότητος που αβασάνιστα χαρίσαμε στην Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια.

Διαβάστε

1) Junge Freiheit: γερμανική εβδομαδιαία εφημερίδα.
2) L’ Express: γαλλικο περιοδικό.
3) Schweizerzeit: ελβετική εφημερίδα.
4) Der Spiegel: γερμανικό εβδομαδιαίο περιοδικό.
5) Berliner Zeitung: Καθημερινή εφημερίδα του Βερολίνου.
6) Liberation: Καθημερινή γαλλική εφημερίδα - σύμβολο της γαλλικής Αριστεράς.
7) Daniel Cohn-Bendit: Η προσωπική ιστοσελίδα του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ

Το πολυκατοπτριζόμενο «εγώ» του Κόκκινου Ντάνι

Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ γεννήθηκε στη Γαλλία το 1944 από Γερμανοεβραίο πατέρα και Γαλλοεβραία μητέρα. Ηγήθηκε του κινήματος του Μαΐου του ’68, όπου ανεπιτυχώς επεχείρησε να οδηγήσει ολόκληρη τη Γαλλία σε εμφύλιο πόλεμο, ενώ το 1976 ίδρυσε το περιοδικό Pflasterstrand. Ο αυτοαποκαλούμενος, αν και απωλέσας την γαλλική υπηκοότητα, διεθνής μπάσταρδος, το 1984 ενετάχθη στους Πρασίνους, των οποίων χρημάτισε δημοτικός σύμβουλος Φρανκφούρτης για θέματα πολυπολιτισμικότητος (τιμητική θέση) από το 1989 ως το 1997. Το 1994 εξελέγη Ευρωβουλευτής με τους Πρασίνους της Γερμανίας και το 1999 με τους Πρασίνους της Γαλλίας, έδρα που καταλαμβάνει μέχρι και σήμερα.

Από αυτό το πόστο την άνοιξη του 1999 απετέλεσε τον πιο φανατικό υποστηρικτή της συμμετοχής της Ε.Ε. στον βομβαρδισμό της Σερβίας από το ΝΑΤΟ. Πρόσφατα πρωταγωνίστησε ως υποστηρικτής της παραμονής των Γερμανικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, ενώ συμμετείχε στο παρελθόν και στην απόφαση κατασκευής του Eurofighter. Το κόμμα που τον ανέδειξε, οι Πράσινοι, ανακοίνωσαν προ ενός μηνός ότι δεν θα είναι υποψήφιός τους στις Ευρωεκλογές του 2010, πιθανότατα λόγω της φιλοπόλεμης στάσεώς του, αλλά και της στενής του σχέσεως με άλλον έναν «συνεπή» φιλειρηνιστή αριστερό, τον Γιόσκα Φίσερ.

---

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 6 (Νοέμβριος 2007) του μηνιαίου περιοδικού Patria.

Φρανσίσκο Φράνκο, ένας μεγάλος Ηγέτης

Με αφορμή κάποιες φαιδρότητες που γράφτηκαν σε άλλο χώρο.

Ο Φράνκο γεννήθηκε το 1892. Το 1907 εισήλθε στην ακαδημία του Πεζικού. Το 1910 τέλειωσε και το 1912 μεταφέρθηκε στο Μαρόκο, όπου μαινόταν πόλεμος μεταξύ των μαροκινών και των ισπανικών δυνάμεων. Παρέμεινε εκεί μέχρι το 1917 κερδίζοντας φήμη αλλά και δεχόμενος έναν σοβαρό τραυματισμό. Το 1920 επέστρεψε στην Αφρική ως αξιωματικός της νεοσύστατης Ισπανικής Λεγεώνας των ξένων, με την οποία ένα χρόνο αργότερα έσωζε την ισπανική αποικία της Melilla που κινδύνευε άμεσα από κατάληψη από τους Μαροκινούς που είχαν φέρει σε δύσκολη θέση τις ισπανικές δυνάμεις. Το 1926, σε ηλικία 34 χρονών, έγινε ο νεαρότερος στρατηγός στον ισπανικό στρατό.

Το 1931 έρχεται για πρώτη φορά σε σύγκρουση με το πολιτικό κατεστημένο. Αν και είχε δείξει αδιαφορία για την πολιτική, το κλείσιμο της στρατιωτικής ακαδημίας από το νέο καθεστώς συνταράζει τον ισπανικό στρατό. Ο αποχαιρετιστήριος λόγος του προς τους δοκίμους θεωρείται προσβλητικός για το νέο καθεστώς που του στερεί κάθε πόστο για τους επόμενους μήνες, θέτοντας τον συγχρόνως και υπό παρακολούθηση. Παρά την πολεμική εις βάρος του ωστόσο, ο Φράνκο εναντιώνεται με την απόπειρα πραξικοπήματος του 1932. Το 1933 η Δεξιά επικρατεί στις εκλογές και η Αριστερά αποπειράται να ανατρέψει την νόμιμη κυβέρνηση. Ο Φράνκο (μαζί με τον Λόπεζ που λίγα χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε από την Αριστερά) τίθεται επικεφαλής τον κυβερνητικών δυνάμεων που καταστέλλουν την εξέγερση. Το 1935 γίνεται Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου στρατού.

Οι εκλογές του 1936

Στις εκλογές του 1936 η Αριστερά αναλαμβάνει την εξουσία, συνεργαζόμενη και με φιλελεύθερες δυνάμεις (που από την επομένη των εκλογών προσπαθεί να απομακρύνει). Το μικρό 1% της διαφοράς αναγκάζει την Δεξιά να καταγγείλει σωρεία φυλακίσεων και δολοφονιών εκπροσώπων της Δεξιάς, τρομοκράτηση, απειλές και νόθευση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Ο Φράνκο ζητά να τεθεί το κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να γίνει επανακαταμέτρηση αλλά η Αριστερά αρνείται και τον στέλνει στα Κανάρια νησιά.

Τις επόμενες μέρες επικρατεί τρομοκρατία. Πρώτος στόχος η εκκλησία, με την Αριστερά να καταστρέφει εκατοντάδες ναούς και άλλους να τους μετατρέπει σε "σπίτια του λαού". Δεκάδες κληρικοί εκτελούνται και το θρήσκευμα των Ιησουιτών απαγορεύεται. Ο αρχηγός της Δεξιάς αντιπολίτευσης δολοφονείται από αστυνομικές δυνάμεις ως αντίποινα για την δολοφονία αστυνομικού την προηγούμενη μέρα από παρακρατικούς! Η δολοφονία μέλους του κοινοβουλίου από την αστυνομία και η αδιαφορία της κυβέρνησης ανησυχεί το Κέντρο και την Δεξιά και κάνει εκρηκτικό το ήδη τεταμένο κλίμα της εποχής.

Απόπειρα "Πραξικοπήματος"
Με τους φόβους για πλήρη κατάλυση των ελευθεριών και την επικράτηση των κομμουνιστών να γιγαντώνονται, οι στρατιωτικοί αρχίζουν να ετοιμάζονται για πραξικόπημα. Πρωτεργάτης ο Μόλα που κάνει ότι μπορεί για να πείσει τον Φράνκο να συμμετάσχει, αφού ήταν ένας αγαπητός στον λαό και κυρίως στον στρατό ηγέτης. Ο Φράνκο όμως αρνείται, αντιθέτως επικοινωνεί με την κυβέρνηση λιγότερο από ένα μήνα προ του πραξικοπήματος και προθυμοποιείται να βοηθήσει για να ηρεμήσει το κλίμα ανησυχίας στον Στρατό. Η κυβέρνηση όμως τον αγνοεί. Ο Σανχούρχο, που έχει τεθεί επικεφαλής της στρατιωτικής προσπάθειας λέει ότι η απόπειρα θα γίνει, με ή χωρίς τον Φράνκο. Ο Μόλα επικοινωνεί και πάλι με τον Φράνκο, του εξηγεί ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και πρέπει να επιλέξει με ποιον είναι. Και τελικά ο Φράνκο δέχεται να συμμετάσχει και τίθεται επικεφαλής του Ισπανικού στρατού της Αφρικής.

Τελικά το αρχικό στάδιο της Επανάστασης αποτυγχάνει. Ενώ ο Φράνκο έχει εύκολο έργο, με τον στρατό της Αφρικής (στην πλειοψηφία τους πιστοί μουσουλμάνοι που φοβούνταν την καταπίεση των θρησκευτικών τους ελευθεριών από τους κομμουνιστές) απηυδισμένο από την καταπίεση ενάντια στην εκκλησία να συλλαμβάνει τους αξιωματικούς του πριν καν να φθάσει ο Φράνκο στην Αφρική, η απόπειρα στην Ισπανία δεν έχει τα ίδια αποτελέσματα. Στην Βαρκελώνη οι αναρχικοί καταλαμβάνουν την εξουσία και εκτελούν τους επαναστάτες ενώ στην Μαδρίτη οι επαναστάτες δεν καταφέρνουν να εξέλθουν από το στρατόπεδο, αμύνονται ηρωικά ενάντια στον πολυπληθέστερο αντίπαλο για δύο μέρες και τελικά σφαγιάζονται. Αυτό ήταν και το τέλος της απόπειρας των στρατιωτικών. Και η αρχή της Επανάστασης.

Ισπανικός εμφύλιος

Ο Ισπανικός Εμφύλιος ήταν στην πραγματικότητα ένας από τους μεγαλύτερους πολέμους του αιώνα και θεωρήθηκε από πολλούς ιδεολογικός πόλεμος. Εθελοντές από δεκάδες χώρες κατέφθασαν για να πολεμήσουν και για τα δύο στρατόπεδα. Επίσημα οι Εθνικιστές υποστηρίχθηκαν από την Γερμανία και την Ιταλία, οι Κομμουνιστές (που ονόμαζαν τους εαυτούς τους Δημοκρατικούς) από την Σοβιετική Ένωση. Σημαντική βοήθεια μεταξύ άλλων δέχθηκαν οι πρώτοι από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία και οι δεύτεροι από το Μεξικό και τα κομμουνιστικά καθεστώτα.

Με την Άκρα Αριστερά να έχει αποθρασυνθεί από την αρχική επιτυχία της οι σφαγές κληρικών ξεπέρασαν κάθε λογική, αγγίζοντας τις 7000 στο τέλος του εμφυλίου. Οι δε αναρχικοί δημιούργησαν αυτόνομες πόλεις που αρχικά έπεσαν από τις επιθέσεις των σοβιετοκινούμενων κομμουνιστών και τελικά απελευθερώθηκαν από τους Εθνικιστές. Μπροστά σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας οι Εθνικιστές του Φράνκο φάνταζαν ως ελευθερωτές για τον καταπιεζόμενο ισπανικό λαό. Ο Φράνκο έλεγξε εύκολα το μέτωπο της Αφρικής αφού ο λαός της περιοχής έβλεπε θετικά τις προσπάθειες του. Οι δυσκολίες να μεταφέρει τον στρατό στην Ισπανία (αφού το ναυτικό στο σύνολο του σχεδόν παρέμενε ελεγχόμενο από τους Κομμουνιστές) ξεπεράστηκε με την βοήθεια των συμμάχων του.

Συγκινητική είναι η ιστορία της άμυνας του Αλκαζάρ απέναντι στις επιθέσεις των Κομμουνιστών. Χίλιοι περίπου πατριώτες με ελάχιστο ελαφρύ οπλισμό για περισσότερο από δύο μήνες αντιστάθηκαν στις ορδές των Κομμουνιστών και στους βομβαρδισμούς του. Την τρίτη μόλις μέρα της επίθεσης ο αρχηγός των αμυνόμενων Εθνικιστών Μοσκαρντό δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τον ηγέτη των παραστρατιωτικών Κομμουνιστών που τον ενημέρωνε ότι άμα δεν παραδώσει άμεσα το Αλκαζάρ ο γιος του θα εκτελεστεί. Ο Μοσκαρντό ζήτησε να μιλήσει στον γιο του. Στην ερώτηση του νεαρού για το τι να κάνει ο Μοσκαρντό απάντησε "δώσε την ψυχή σου στον Θεό, φώναξε Ζήτω η Ισπανία και πέθανε σαν ήρωας". Η απάντηση του γιου του ήταν "Ακούγεται απλό, θα το κάνω". Λίγα λεπτά αργότερα το τηλέφωνο ξαναχτύπησε, για να του ανακοινώσουν ότι ο γιος του είχε εκτελεστεί. Η άμυνα των Εθνικιστών συνεχίστηκε για δύο μήνες ακόμα, καταφέρνοντας να προστατέψουν την ζωή και των άνω των 500 γυναικών και παιδιών που ζούσαν μέσα στο Αλκαζάρ. Με ορατό τον κίνδυνο να πέσει το Αλκαζάρ, άρχισαν συζητήσεις για να απομακρυνθούν οι γυναίκες και τα παιδιά στα μέσα του Σεπτέμβρη. Οι ίδιες όμως αρνήθηκαν, ψηφίζοντας ομόφωνα ότι άμα χρειαστεί θα πάρουν και τα όπλα για να προασπιστούν το Αλκαζάρ. Μερικές μέρες αργότερα όλα φαίνονταν χαμένα. Όλα τα κτίρια γύρω από το Αλκαζάρ είχαν καταστραφεί και οι αμυνόμενοι προστάτευαν πια μόνο το κέντρο από ότι είχε μείνει από το κάστρο. Σε κάθε επίθεση οι Κομμουνιστές έφταναν πιο κοντά στη νίκη. Και τότε έφτασε ο στρατός του Φράνκο! Ο ίδιος έδωσε την διαταγή να πορευθούν οι Εθνικιστές στο Αλκαζάρ αντί της Μαδρίτης. Ουσιαστικά η αλλαγή πορείας έδωσε την ευκαιρία στους Κομμουνιστές να οργανωθούν και να κρατήσουν την σημαντικότατη πρωτεύουσα για ακόμα τρία χρόνια. Ηθικά όμως το Αλκαζάρ, ενώ δεν είχε καμία στρατηγική σημασία, ήταν το σύμβολο όλου του αγώνα των Εθνικιστών. Με την σωτηρία του οι Εθνικιστές και ο λαός αναθάρρησαν, το ηθικό εκτοξεύθηκε και ο πόλεμος, αν και είχε πολύ δρόμο ακόμα, ψυχολογικά είχε κερδιθεί.

Στα μέσα του 1936, μετά το θάνατο του Σανχούρχο και παρά τις διαφωνίες του Μόλα, ο Φράνκο αναγνωρίζεται ως ο ηγέτης του αγώνα. Αργότερα εκείνο τον χρόνο οι κομμουνιστές με την βοήθεια χιλιάδων εθελοντών από κομμουνιστικά κράτη θα κατάφερναν να σώσουν την Μαδρίτη. Ακολούθησαν 3 χρόνια κερδισμένων μαχών για να τεθεί τελικά τέλος στον εμφύλιο. Τον Ιανουάριο του 1939 η Βαρκελώνη παραδίδεται στους Εθνικιστές και τον Μάρτιο, με σημαντική βοήθεια από τους εντός της πόλης Εθνικιστές, απελευθερώνεται και η Μαδρίτη.

Β Παγκόσμιος Πόλεμος

Ο πόλεμος βρίσκει τον Φράνκο στην ηγεσία της χώρας, με την τάξη να έχει επιβληθεί. Παρά τις ελπίδες που τυχόν να είχαν οι δυνάμεις του Άξονα, Ο Φράνκο αρνείται να συμμετάσχει στον πόλεμο. Η Ισπανία γίνεται η χώρα που έδωσε καταφύγιο στους περισσότερους Εβραίους, κυρίως από Γαλλία αλλά και από πολλές άλλες χώρες. Αρνείται ακόμα και να επιτρέψει σε εθελοντές να πολεμήσουν στο πλευρό του Άξονα κατά Δημοκρατιών (το επέτρεψε μόνο κατά της Σοβιετικής Ένωσης που με την καθοδήγηση της τα προηγούμενα χρόνια είχε αιματοκυλιστεί η χώρα του).

Το 1975 ο 83χρονος πια Φράνκο θα πεθάνει, ζητώντας από το νεκροκρέβατο του να παραμείνει η χώρα του ενωμένη και να τον συγχωρέσουν οι εχθροί του όπως και αυτός συγχωρεί με όλη του την καρδιά όσους θεώρησαν εαυτούς εχθρούς του, παρά το ότι αυτός δεν τους θεωρούσε τέτοιους. Τα όσα λάθη έκανε κατά την πολύχρονη παρουσία του ως ηγέτης της Ισπανίας δεν είναι ικανά να σβήσουν τον επικό αγώνα του για την σωτηρία της πατρίδας του. Δεν υπάρχει άλλο ευρωπαϊκό κράτος αυτή την στιγμή στο οποίο ένας "δικτάτορας" χαίρει τόσης λαϊκής (έστω και αν είναι πάλι μειοψηφούσα) αποδοχής όσο ο Φράνκο στην σημερινή Ισπανία. Και αυτό σε μία εποχή πλήρης επικράτησης των δημοκρατιών λέει πολλά.

Περιβάλλον και Εθνικισμός

...Για τον Betz η σύγχρονη Ριζοσπαστική Δεξιά "μπορεί να εξηγηθεί τουλάχιστον εν μέρει ως μία υλιστική αντίδραση στην αυξανόμενη διάδοση μη υλιστικών ανησυχιών". Παρομοίως για τον Minkenberg σήμερα η Ριζοσπαστική Δεξιά διακρίνεται από την επανακάλυψη των "παραδοσιακών και υλιστικών αξιών της οικονομικής ανάπτυξης, της τεχνολογικής προόδου και της σταθερής τάξης". Εν συντομία, σύμφωνα με αυτή την άποψη, τα κόμματα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς είναι διαμετρικά αντίθετα με την Φιλελεύθερη Αριστερά, αντί-φεμινιστικά, αντί-πολυπολιτισμικά, αντί-περιβαλλοντικά και ακραίοι υποστηρικτές μίας εντελώς αχαλίνωτης ελεύθερης αγοράς.

Υπάρχουν πολλά στοιχεία σε αυτή την ερμηνεία. Σίγουρα υπάρχει μία υπερεθνική συσχέτιση μεταξύ της αύξησης της δυναμικότητας των κομμάτων της Φιλελεύθερης Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Δεξιάς, και δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές χώρες της Δυτικής Ευρώπης κόμματα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς απέκτησαν δύναμη μετά την επιτυχία πολλών κομμάτων της Φιλελεύθερης Αριστεράς. Σίγουρα επίσης, μεγάλο μέρος της ρητορικής της σύγχρονης Ριζοσπαστικής Δεξιάς -η έχθρα στον πολυπολιτισμό, η παθιασμένη αντίθεση στην μετανάστευση- βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την ρητορική της Νέας Αριστεράς. Και όμως η θέση ότι η σύγχρονη Ριζοσπαστική Δεξιά μπορεί να γίνει κατανοητή ως τελείως αντίθετη της Νέας Αριστεράς, μία υλιστική αντίδραση στις πολιτικές των Φιλελεύθερων Αριστερών, είναι κάπως παραπλανητική για δύο λόγους. Πρώτον, τα κυριότερα θέματα της σύγχρονης Ριζοσπαστικής Δεξιάς λίγο μοιάζουν με τις παραδοσιακές ανησυχίες της παλιάς υλιστικής πολιτικής. Τα θέματα περί νόμου και τάξης, η ρητορική ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η έχθρα ενάντια στην μετανάστευση, είναι χαρακτηριστικά της Ριζοσπαστικής Δεξιάς σαφώς αντίθετα με τις πολιτικές ιδέες και τα προγράμματα της Φιλελεύθερης Αριστεράς, αλλά υλιστικά θέματα σίγουρα δεν είναι. Όπως είπε ο Flanagan, ο όρος υλιστής είναι λανθασμένος για την σύγχρονη Ριζοσπαστική Δεξιά. Δεύτερον και σημαντικότερο, ακόμα και οι θέσεις που παίρνουν αυτά τα κόμματα σε σημαντικά σύγχρονα πολιτικά θέματα δεν μπορούν να περιγραφούν ως τελείως αντίθετα της Φιλελεύθερης Αριστεράς. Ένα από αυτά τα θέματα είναι και η προστασία του περιβάλλοντος.

Κόμματα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς σε όλη την Ευρώπη μετακινούν τις περιβαλλοντικές ανησυχίες όλο και περισσότερο στο επίκεντρο της πολιτικής τους. Στο Βέλγιο το Vlaams Blok συνδύασε τον Φλαμανδικό Εθνικισμό του με περιβαλλοντικά προγράμματα, ζητώντας πρόστιμα για όσους μολύνουν, την αποκεντροποίηση της πολιτικής δύναμης, την τοπική διαχείριση και συντήρηση των φυσικών πάρκων και την άμεση περικοπή της μετανάστευσης, όλα αυτά θεωρούνται μέρος ενός συνεπή περιβαλλοντισμού (Vlaams Blok 1998). Ομοίως, οι Ολλανδοί Center Democrats, ένα κόμμα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς που μέχρι το 1998 συμμετείχε στο κοινοβούλιο, επίσης υιοθέτησε πράσινα θέματα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 οι Center Democrats ανέπτυξαν σχέσεις με ένα συντηρητικό οικολογικό κίνημα, ενώνοντας περιβαλλοντικές ανησυχίες με αντιμεταναστευτικές πολιτικές και πολιτικές ενάντια στο κατεστημένο. Στην Γαλλία το πολιτικό πρόγραμμα του Εθνικού Μετώπου ζητάει την απέλαση των μεταναστών και την προστασία της Γαλλικής ταυτότητας. Συγχρόνως όμως ζητάει την προστασία της περιβαλλοντικής, αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Γαλλίας, ένα τέλος στην πυρηνική ενέργεια και έναν "σεβασμό για την ζωή, είτε αυτής των ζώων είτε της κοινωνίας ως σύνολο". Μάλιστα το Εθνικό Μέτωπο διακήρυξε ότι τα οικολογικά θέματα είναι είναι ο φυσικός χώρος της Δεξιάς. Σύμφωνα με τον ηγέτη του, τον Jean-Marie Le Pen, μόνο αυτό το κόμμα που πραγματικά αγαπά την Πατρίδα του μπορεί να είναι ένα κόμμα της οικολογίας, αφού μόνο ένα τέτοιο κόμμα αναγνωρίζει ότι η αναγκαία για την περιβαλλοντική συνείδηση προστασία της βαθιάς αγάπης για την Πατρώα γη είναι εξαρτημένη με την διατήρηση μιας εθνικής ταυτότητας αγνής και απαραβίαστης. Ο Bruno Megret, αντιπρόεδρος του Μετώπου μέχρι το 1998, είπε ότι η προστασία του περιβάλλοντος και της ποικιλίας δεν σημαίνει τίποτα άλλο από την προστασία της διαφορετικότητας του μη ανθρώπινου κόσμου όπως και την διαφορετικότητα των πολιτισμών, των Εθνών και των εθνικών ομάδων: "Γιατί να πολεμάμε για την διατήρηση των διαφορετικών ζώων και συγχρόνως να αποδεχόμαστε την εξαφάνιση των ανθρώπινων φυλών μέσω της εκτεταμένης διασταύρωσης τους;"

Σίγουρα το πιο ζωντανό παράδειγμα αυτού του φαινομένου μπορεί να βρεθεί στην Γερμανία. Έχοντας παίξει μικρό αλλά παρ' όλα αυτά σημαντικό ρόλο στα περιβαλλοντικά και αντί πυρηνικά κινήματα της δεκαετίας του 70, οι ακτιβιστές της Ριζοσπαστικής Δεξιάς αργότερα απέκτησαν τα δικά τους κόμματα σπρώχνοντας συγχρόνως τα υπάρχοντα Ριζοσπαστικά Δεξιά κόμματα πιο "πράσινα". Όπως και άλλα Ριζοσπαστικά Δεξιά κόμματα της Ευρώπης, τα περισσότερα Γερμανικά ζήτησαν το τέλος της πυρηνικής ενέργειας, την περικοπή της οικοδομικής ανάπτυξης εκτός αστικών περιοχών, αυστηρότερους περιβαλλοντικούς κανονισμούς στις βιομηχανίες, και τέλος στην μετανάστευση στο όνομα της προστασίας της περιβαλλοντικής παραφόρτωσης της Γερμανίας. Συγχρόνως βλέπουν τους εαυτούς τους ως τους μόνους γνήσιους περιβαλλοντιστές. Σήμερα σπανίως βρίσκεται κόμμα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς στην Γερμανία που δεν προτάσσει τα περιβαλλοντικά θέματα.

Θα ήταν δελεαστικό φυσικά να απορρίψουμε την σχέση της Ριζοσπαστικής Δεξιάς με τα περιβαλλοντικά θέματα θεωρώντας την έναν Δούρειο Ίππο, μία ωμή και επιπόλαια απόπειρα να περάσουν εξτρεμιστικές πολιτικές μέσω ενός λαϊκού πράσινου λόγου. Ωστόσο οι βασικές αρχές που υποστηρίζει η περιβαλλοντική ιδεολογία της Ριζοσπαστικής Δεξιάς -μία επίκληση στα διδάγματα της οικολογίας για να δικαιολογηθεί ένα συγκεκριμένο πολιτικό όραμα, μία άμυνα των κοινωνιών απέναντι στον ομογενοποιημένο πολιτισμό της παγκοσμιοποίησης και, πάνω απ' όλα, η προστασία του τοπικού περιβάλλοντος ενάντια στις δυνάμεις του παγκόσμιου καπιταλισμού- μοιάζουν εκπληκτικά με τον πυρήνα των περιβαλλοντικών αρχών της Φιλελεύθερης Αριστεράς.

Απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του Nature and Nationalism: Right-Wing Ecology and the Politics of Identity in Contemporary Germany του Jonathan Olsen, με την ευκαιρία του σημερινού Blog Action Day για το περιβάλλον. Το υπόλοιπο βιβλίο μέσα από μία μη εθνικιστική σκοπιά εξετάζει την ιστορία της Ριζοσπαστικής Δεξιάς οικολογίας και το πως συνδέονται οι περιβαλλοντικές ανησυχίες με την Εθνικιστική ιδεολογία, στηριζόμενο κυρίως στην Γερμανική πραγματικότητα.

Τα κτήνη

Μία ευχάριστη έκπληξη με περίμενε στην σημερινή μου επίσκεψη στον πιτσιρίκο. Θέλω να πιστεύω ότι έβαλα και εγώ ένα λιθαράκι στα τόσα πολλά email που έλαβε εχθές από "κτήνη" (η επισκεψιμότητα του ιστολογίου πολλαπλασιάστηκε κατά 15-20 φορές τις τελευταίες δύο μέρες εξάλλου). Άμα πραγματικά έλαβε emails πάντως, σε συνδυασμό με τα όλο και περισσότερα πατριωτικά ιστολόγια που εμφανίζονται, νοιώθω ότι δημιουργείται επιτέλους ένας εναλλακτικός πόλος στην παντοκρατορία των "προοδευτικών", η ελληνική μπλογκόσφαιρα ζει την δικιά της αναγέννηση μετά από τον -προοδευτικό πάντα- Μεσαίωνα στον οποίο την είχαν ρίξει.

Ο πιτσιρίκος, δικαιολογώντας το προσωνύμιο του, αντέδρασε παιδαριωδώς επειδή αποκαλύφθηκε το παιχνίδι του. Τον ενόχλησε μόνο ότι κάποιοι κατάλαβαν ότι είναι μέλος του Συνασπισμού αλλά κατά τα άλλα αυτοί που έστειλαν μηνύματα είναι "κτήνη". Απελπίστηκε βλέποντας ότι τον έχουν καταλάβει οι πάντες, ίσως σκέφθηκε ότι θα βλάψει την "καριέρα" του (είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις των ατόμων που λόγω του blogging βγήκαν από την αφάνεια) η αποκάλυψη ότι λειτουργεί κομματικά.

Δεν είναι μέλος του Συνασπισμού φωνάζει λοιπόν. Ας μας πει τότε τι είναι αλλά να θυμάται και ότι:

• Είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα ψήφιζε Ν.Δ ή ΠΑ.ΣΟ.Κ
• Παρακάλεσε να μην αποκαλυφθεί το όνομα του ληστή γιου του συντρόφου του Ν. Βούτση
• Συνεργάστηκε με το LiFO που στοχοποίησε τους πατριώτες που δέχθηκαν επίθεση στο φεστιβάλ βιβλίου
• Σατίρισε (σε βαθμό που σχεδόν πανηγύρισε) την επίθεση στους νεαρούς στο φεστιβάλ βιβλίου
• Χαιρέτησε την άρνηση των βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α να δώσουν θρησκευτικό όρκο (προσέξτε, όχι του Κ.Κ.Ε, μόνο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α) επειδή μας... βγάζουν από τον Μεσαίωνα
• Θυμήθηκε την χούντα στο θέμα με τις πυρκαγιές μιλώντας για θεοκρατικό κράτος και την "αποχουντοποίηση" που "δεν έγινε ποτέ" συμπορευόμενος με την άποψη του ΠΑ.ΣΟ.Κ και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α για το ποιος δεν έβαλε τις πυρκαγιές, κάτι που είχε κάνει και τις προηγούμενες μέρες
• Ισχυρίστηκε πως όλα τα ελληνικά κόμματα είναι εθνικιστικά (η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά)
• Ειρωνεύτηκε τον αστυνομικό που δέχθηκε επίθεση εκτός υπηρεσίας, ενώ ήταν με την οικογένεια του στο Φεστιβάλ Κόμικς
• Ειρωνεύτηκε με άθλιο τρόπο τον Αρχιεπίσκοπο όταν πήγε για χειρουργική επέμβαση στο Αρεταίειο (είπαμε, "ανθρωπιά" έχει μόνο για τους ληστές τραπεζών)
• Οι σύνδεσμοι του είναι άτομα που κινούνται ιδεολογικά στον συγκεκριμένο χώρο, στο σύνολο τους σχεδόν.

Υπάρχουν πολλά περισσότερα αλλά παραμένω σε αυτά τα λίγα. Ποιος άλλος χώρος έχει αυτά τα γνωρίσματα (όχι 2-3 από αυτά, όλα!) εκτός από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και κάποια κομματίδια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς; Σε αυτό το διάστημα υπάρχει έστω και ένα άρθρο στο οποίο δεν συνταυτίζεται ιδεολογικά με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α;

Όσο για τον γελοίο τίτλο του τελευταίου του άρθρου (το οποίο μόνο τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και κάποια κόμματα του -0.1% εκφράζει αλλά είπαμε, δεν ψηφίζει ΣΥ.ΡΙΖ.Α κατά τ' άλλα), στον Τζόνσον αντιπαραθέτω τον Σάμιουελ Κλέμενς:

Στο ξεκίνημα μιας αλλαγής ο πατριώτης είναι ένας δυσεύρετος άνθρωπος, γενναίος, μισημένος και περιφρονημένος. Όταν ο αγώνας του πετυχαίνει, και ο δειλός συμπράττει μαζί του, γιατί τότε δεν στοιχίζει τίποτα να είσαι πατριώτης.

Αριστερή τρομοκρατία!

Ήθελα να ασχοληθώ με τον πιτσιρίκο από την προηγούμενη βδομάδα αλλά συγκρατήθηκα επειδή δεν ανήκει στην θεματολογία του ιστολογίου. Ήθελα να ασχοληθώ με το γελοίο άρθρο του υπό τον τίτλο "Επιτέλους" όπου έδινε συγχαρητήρια στο κόμμα του που αρνήθηκε να δώσει θρησκευτικό όρκο επειδή δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε να "ζούμε στον Μεσαίωνα". Τελικά αποφάσισα απλώς να γελάσω με την βλακώδης προπαγάνδα του, να λυπηθώ αυτούς που του δίνουν σημασία μη γνωρίζοντας ότι δεν είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που δίνει θρησκευτικό όρκο (εκτός αν όλη η Ευρώπη ζει στον Μεσαίωνα και ήρθε ο πιτσιρίκος και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α να μας δώσουν τα φώτα τους), να αγνοήσω την αστεία αναφορά του στους ηρωικούς βουλευτές που "αδιαφορούν για το πολιτικό κόστος" ενώ απλώς κάνανε αυτό που πρεσβεύουν, αυτό που κάνουν πάντα (άμα είχαν μία Κανέλη που δίνει θρησκευτικό όρκο αυτή θα ήταν μαγκιά). Μου έδωσε και πάλι λόγο χτες όταν προσπαθώντας απελπισμένα να υπερασπίσει τους πολιτικούς του ταγούς έκανε έκκληση στους μπλόγκερς να μην αποκαλύψουν το όνομα του ληστή της Κυψέλης επειδή είναι "βαθιά ανθρώπινο" θέμα. Για κανέναν άλλον δεν έχουν ανθρωπιά οι υπάνθρωποι εκτός από τους δικούς τους, για κανέναν άλλον δεν έχουν κάνει έκκληση εκτός από τον γιο ανώτερου στελέχους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, σεσημασμένου αναρχικού που έχει συλληφθεί και στο παρελθόν, και με την νέα σύλληψη του αποκαλύπτει τις γνωστές σε εμάς σχέσεις ΣΥ.ΡΙΖ.Α - Αναρχικών και Αναρχικών - ποινικού εγκλήματος! Θα το αγνοούσα και αυτό όμως αν ανάμεσα στα δύο αυτά άρθρα του δεν υπήρχε ακόμα ένα.

Στις 29 Σεπτεμβρίου σε χιουμοριστικό άρθρο αναφέρθηκε στην δολοφονική επίθεση αναρχικών στο Φεστιβάλ Βιβλίου (επειδή αυτό είναι χιουμοριστικό μάλλον, να μην μαθευτεί το όνομα ενός ληστή επειδή τυγχάνει σύντροφος του είναι σοβαρό θέμα). Αναφερόμενος λοιπόν στο συμβάν έγραψε: "Το αίμα έτρεχε από τα κεφάλια τους που ήταν ξυρισμένα"! Το νόημα προφανές, ήταν ξυρισμένοι άρα είναι οι κακοί, οι άλλοι αντιθέτως είναι "τα παιδιά του... χώρου". Τίποτα άλλο για τα 40 άτομα που επιτέθηκαν σε δύο παλικάρια που δεν ενοχλούσαν κανένα, απλώς τα παιδιά του χώρου που δείρανε δύο με ξυρισμένο κεφάλι. Λες και το να ξυρίζεις το κεφάλι σου είναι ποινικό αδίκημα!

Υπενθυμίζω ότι ο πιτσιρίκος εργάζεται στο LiFO. Ο εκδότης του εν λόγω εντύπου (του οποίου άρθρα αναδημοσιεύονται συχνά στο indymedia) λίγες μέρες πριν στοχοποίησε τους νεαρούς συναγωνιστές γράφοντας στο editorial διάφορα εξωφρενικά (δεν ξέρω τι να πρωτογράψω εδώ οπότε διαβάστε το μόνοι σας). Αυτό το έντυπο είναι ηθικός αυτουργός της επίθεσης στο Φεστιβάλ Βιβλίου, της επίθεσης σε τρία διαφορετικά περίπτερα με βιβλία εθνικής αυτογνωσίας, του καψίματος βιβλίων (αυτό συνέβαινε στο Μεσαίωνα "κύριε" πιτσιρίκο) και της απόπειρας δολοφονίας εναντίον δύο νεαρών! Ο εκδότης κ. Τσαγκαρουσιάνος μάλιστα ούτε τύψεις έχει ούτε ένα γαμημένο συγνώμη ζητάει, αντιθέτως θρασύτατα μιλάει για προβοκάτσια εναντίον του και κατηγορεί άλλους ότι στοχοποιούν το έντυπο του και είναι υπαίτιοι για οτιδήποτε συμβεί. Τελικά στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάνε για σχοινί σε αυτή την χώρα!

Αλληλεγγύη στους δύο συναγωνιστές που δέχθηκαν δολοφονική επίθεση από 40 οπλισμένους θρασύδειλους. Αλληλεγγύη στις εκδόσεις "Γεωργιάδη", "Ελεύθερη Σκέψις" και "Νέας Θέσεως" που δέχθηκαν επίθεση επειδή ξυπνάνε κοιμισμένες συνειδήσεις. Νισάφι πια με την Αριστερή τρομοκρατία, με το πολιτικό (ΣΥ.ΡΙΖ.Α), το ενημερωτικό (διάφορα έντυπα και τηλεοπτικό κανάλι) και το μάχιμο (αντιεξουσιαστές) σκέλος της.

Υ.Γ: Και γράψτε το γαμημένο όνομα του ληστή της Κυψέλης, αντιεξουσιαστή και πιθανότατα τρομοκράτη που συνελήφθη με δύο περίστροφα και μία χειροβομβίδα αλλά το όνομα του δεν αποκαλύπτεται από τα ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε. Η κατάρρευση της ιδεολογικής τρομοκρατίας ας ξεκινήσει από την μπλογκόσφαιρα!

Υ.Γ. 2: Σε πρόσφατο άρθρο του ο πιτσιρίκος ονομάζει τους αναγνώστες του "γκάου". Αυτό μάλλον είναι το μόνο θέμα στο οποίο μπορούμε να συμφωνήσουμε.

Περισσότερα για την επίθεση εδώ.

The Stranger

The Stranger (by Rudyard Kipling)

The Stranger within my gate,
He may be true or kind ,
But he does not talk my talk -
I cannot feel his mind.
I see the face and the eyes and the mouth,
But not the soul behind.

The men of my own stock ,
They may do ill or well,
But they tell the lies I am wonted to,
They are used to the lies I tell ;
And we do not need interpreters
When we go to buy and sell.

The Stranger within my gates ,
He may be evil or good,
But I cannot tell what powers control -
What reasons sway his mood ;
Nor when the Gods of his far off land
Shall repossess his blood.

The men of my own stock,
Bitter bad they may be ,
But,at least , they hear the things I hear,
And see the things I see ;
And whatever I think of them and their likes
They think of the likes of me .

This was my father's belief
and this is also mine ;
Let the corn be all one sheaf -
And the grapes be all one vine ,
Ere our childrens teeth are set on edge
By bitter bread and wine .

Ο Άγνωστος

Ο Άγνωστος μέσα στις πύλες μου,
μπορεί να είναι αληθινός και ευγενικός,
αλλά δεν μιλάει όπως μιλώ -
δεν μπορώ να νιώσω το μυαλό του.
Βλέπω το πρόσωπο, τα μάτια και το στόμα,
αλλά όχι την ψυχή από πίσω.

Οι Άνθρωποι της δικής μου φάρας,
μπορεί να είναι κακοί ή καλοί,
αλλά λένε τα ψέματα στα οποία είμαι συνηθισμένος,
είναι συνηθισμένοι στα ψέματα που λέω.
Και δεν χρειαζόμαστε μεταφραστές
όταν πηγαίνουμε να αγοράσουμε και να πουλήσουμε.

Ο Άγνωστος μέσα στις πύλες μου,
μπορεί να είναι κακός ή καλός,
αλλά δεν μπορώ να δω τι δυνάμεις ελέγχει,
ποιοι λόγοι επηρεάζουν την διάθεση του.
Ούτε πότε οι Θεοί της μακρινής του χώρας
θα ανακτήσουν το αίμα του.

Οι Άνθρωποι της δικής μου φάρας,
πικρά κακοί μπορεί να είναι,
αλλά, τουλάχιστον, ακούνε αυτά που ακούω,
και βλέπουν αυτά που βλέπω,
και ότι κι αν νομίζω γι' αυτούς και τους ομοίους τους,
το ίδιο νομίζουν για τους ομοίους μου εμένα.

Αυτή ήταν η πίστη του πατέρα μου,
Και είναι και η δικιά μου,
αφήστε το καλαμπόκι να είναι όλο σε μία δέσμη,
και τα σταφύλια όλα να είναι ένα αμπέλι.
Πριν στα παιδιά μας προκληθεί αγωνία
από πικρό ψωμί και κρασί.

Η μαγεία του Έθνους-Κράτους

Η σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ένωση έχει διπλή υπόσταση. Φυσικώς αποτελεί την συνένωση διαφορετικών αυτοχθόνων εθνών, με κοινές πολιτισμικές ρίζες. Πολιτικώς αποτελεί την οικονομική συμμαχία διαφορετικών κρατών, δημιουργημάτων ενός μόνου ή περισσοτέρων εθνών. Τα αυτόχθονα έθνη που εμπερικλείονται εντός των συνόρων ενός πολυεθνικού ευρωπαϊκού κράτους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: (α) σ' εκείνα των οποίων η εθνική-πατρώα γη αποτελεί τμήμα ενός μόνου πολυεθνικού κράτους (π.χ. το Σκωτικό έθνος στην Μεγάλη Βρετανία) και (β) σ' εκείνα των οποίων η εθνική-πατρώα γη είναι μοιρασμένη μεταξύ δύο ή περισσοτέρων κρατών (π.χ. το Βασκικό έθνος στην Ισπανία και στην Γαλλία).

Αυτή η κατάσταση δημιουργεί μέσα στα πολυεθνικά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης το φαινόμενο της σύγκρουσης μεταξύ δύο ειδών εθνικισμού: (α) του «κρατικού», ο οποίος στην ουσία του είναι ο εθνικισμός του αριθμητικώς (ή, σπανιότερα, του οικονομικώς) ισχυρότερου αυτόχθονος έθνους και (β) του «μειονοτικού», ο οποίος πηγάζει από τα αυτόχθονα έθνη που δεν ελέγχουν πολιτικώς (λόγω έλλειψης αριθμητικής ή - σπανιότερα - οικονομικής υπεροχής) το κράτος στο οποίο υπάγονται. Είναι βέβαιο, επίσης, ότι εντός των ευρωπαϊκών κρατών υποδαυλίζονται διάφορες μορφές «μεταναστευτικού» εθνικισμού, που καλλιεργούνται από μη αυτόχθονες εθνικές ομάδες (μη Ευρωπαίους μετανάστες), οι οποίες διαμένουν μόνιμα ή προσωρινά σε ευρωπαϊκά κράτη, μεταξύ Ευρωπαϊκών εθνών και διεκδικούν - προς κάθε κατεύθυνση - ό,τι δεν είχαν το θάρρος ή την εντιμότητα να διεκδικήσουν στις ίδιες τις πατρίδες τους.

Η σύγκρουση (ήπια ή σφοδρή) του «κρατικού» με τον «μειονοτικό» εθνικισμό - τόσο εντός του ίδιου πολυεθνικού κράτους (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία, Βέλγιο κ.α.), όσο και σε διευρωπαϊκό επίπεδο, με την μορφή διεθνικών συμμαχιών - θέτει την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώπιον ενός μεγάλου διλήμματος: η περίφημη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» θα στοχεύει (α) προς την «Ευρώπη των Κρατών» (όπως φαίνεται να γίνεται στις μέρες μας) ή (β) προς την «Ευρώπη των Εθνών και των Πατρίδων»; Με άλλα λόγια: (α) θα αγνοηθεί το φυσικό φαινόμενο του «έθνους» και της τάσης του να συγκροτεί ενιαίο κράτος ή (β) θα προτιμηθεί, προς όφελος της φυσικής εξέλιξης, η δημιουργία «εθνών-κρατών», όποιο και αν είναι το κόστος που θα κληθούν να πληρώσουν τα πολυεθνικά κράτη;

Μέσα στην λαίλαπα των διεθνικών συγκρούσεων και εν όψει του ανωτέρω διλήμματος, ιδιαίτερα ευνοημένα από την Ιστορία εμφανίζονται τα ευρωπαϊκά έθνη-κράτη (μονοεθνικά κράτη). Στην κατηγορία αυτή ανήκει και η Ελλάδα. Τούτη η ιδιότητα της Ελλάδας - το να αποτελεί κράτος που δημιουργήθηκε από ένα μόνο αυτόχθον έθνος - δεν αποτελεί θέμα τύχης ή συγκυριών, αλλά επίτευγμα αγώνα και θυσιών. Μία εθνωφελώς διπλωματική στάση θα απαιτούσε (α) το κράτημα ίσων αποστάσεων απέναντι στις ενδοευρωπαϊκές διεθνικές συγκρούσεις, (β) τον περιορισμό των εισαγόμενων, μη ευρωπαϊκών, εθνικισμών και (γ) την θεσμική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική στήριξη των μονοεθνικών ευρωπαϊκών κρατών. Η Ιστορία θα αποδείξει (εκ νέου) ότι η «μαγεία» του έθνους-κράτους είναι ακατανίκητη.

του Αθανάσιου Τσακνάκη, Ελληνικές Γραμμές

Κράτος - Έθνος και Εθνικισμός

Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος* περιγράφει τις ιδέες και την ιστορική διαδρομή του Εθνικισμού. Οι αναφορές του στο τέλος σε απομονωτισμό*, αίσθημα ανωτερότητας* και ξενοφοβία* δεν είναι δυνατόν να επισκιάσουν ένα στην ουσία εξαιρετικό άρθρο.

Κράτος - Έθνος και Εθνικισμός

Παράλληλα με το σχηματισμό των κρατών στην Eυρώπη παρατηρείται και η απαρχή μιας εθνικιστικής συνειδητοποίησης και η δημιουργία εθνικών κοινοτήτων εντός των ορίων των κρατών αυτών. Στη διαδικασία αυτή συνετέλεσαν διάφοροι παράγοντες, όπως η απόσχιση πολλών νέων κρατών από τη θρησκευτική εξουσία της Pωμαϊκής Eκκλησίας και η αντικατάσταση της λατινικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας των κρατών αυτών από τοπικές διαλέκτους. Eπίσης, οι γεωγραφικές ανακαλύψεις, η βελτίωση των επικοινωνιών, και οι αυξανόμενες εμπορικές ανταλλαγές συνετέλεσαν στη συνειδητοποίηση των διαφορών στη γλώσσα, τη θρησκεία, και τις συνήθειες, και βοήθησαν στην ανάπτυξη εθνικών συνειδήσεων. Oι πόλεμοι, έστω και με αρνητικό τρόπο, συνετέλεσαν επίσης στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας με την έννοια ότι οι Άγγλοι, ως αντίπαλο δέος, ενίσχυσαν την εθνική συνειδητοποίηση των Iσπανών, ή οι Σουηδοί των Δανών.

H Γαλλική Eπανάσταση υπέταξε τον όρο του έθνους στον όρο του κράτους. Για τους Γάλλους φιλοσόφους Diderot, Condorcet, Rousseau έθνος είναι μια ένωση ατόμων, τα οποία κυβερνώνται από τους ίδιους νόμους και αντιπροσωπεύονται από την ίδια νομοθετική συνέλευση. Έτσι, η ενότητα και η ταυτότητα μιας εθνότητας πηγάζει από την πολιτική της οργάνωση, το κράτος. Tο κοινό συμφέρον αποτελεί το λόγο ύπαρξης και υπεράσπισης του κράτους και αυτοί οι οποίοι αποδέχονται την έννοια αυτή του δημοσίου συμφέροντος αποτελούν μια κοινότητα, ένα έθνος.

H αντίληψη της εθνότητας ως μιας κοινότητας με δημογραφικά χαρακτηριστικά, γλώσσα, θρησκεία, και πολιτισμό υπήρξε προϊόν των Γερμανών φιλοσόφων του 18ου αιώνα και κυρίως του Fichte. Για τον Fichte η ύπαρξη ενός έθνους δεν αποτελούσε επιλογή των μελών του, αλλά αποτέλεσμα των κοινών αυτών χαρακτηριστικών, τα οποία διαμόρφωναν τη συνείδησή τους.

O Ernest Renan προσέθεσε στα χαρακτηριστικά του έθνους το αίσθημα της κοινότητας. Yποστήριξε ότι υπάρχουν έθνη τα οποία δεν μοιράζονται τα ίδια χαρακτηριστικά, όπως οι Eλβετοί, και υπάρχουν ομάδες που μιλούν την ίδια γλώσσα, οι οποίες δεν αποτελούν ένα έθνος, όπως οι αγγλόφωνοι. Aυτό το οποίο διακρίνει και διαμορφώνει μια εθνότητα, κατά τον Renan, είναι κοινή ιστορική συνείδηση και θετικές και αρνητικές εμπειρίες, οι οποίες δημιουργούν μια κοινή παράδοση και κοινά αισθήματα υπερηφάνειας ή λύπης. O δεύτερος όρος ύπαρξης μιας εθνότητας, κατά τον Renan, είναι η κοινή επιθυμία των μελών της για τη συνέχιση αυτής της κοινής παράδοσης και του αισθήματος της κοινότητας.

Ένα άλλο στοιχείο, το οποίο διακρίνει μια εθνότητα, είναι η σχέση της με κάποια εδαφική περιοχή, μια πατρίδα. H πατρίδα αποτελεί ένα σημείο ταύτισης έθνους και κράτους και είναι συνήθως το σημείο αναφοράς μιας εθνότητας με την έννοια της σύνδεσης των ιστορικών εμπειριών της εθνότητας με ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό μέρος.

Πρέπει να τονίσουμε συνεπώς ότι κράτος και έθνος είναι δύο όροι, οι οποίοι πολλές φορές συγχέονται και χρησιμοποιούνται εναλλακτικά, χωρίς να είναι πάντοτε ταυτόσημοι. Tο κράτος είναι μια πολιτική ενότητα με συγκεκριμένη εδαφική επικράτεια, αναγνωρισμένα σύνορα, πληθυσμό, και πολιτική οργάνωση. Tο έθνος, από την άλλη, είναι μια ενότητα, η οποία διακρίνεται από δημογραφικά χαρακτηριστικά, γλώσσα, θρησκεία, και πολιτισμό, κοινή ιστορική συνείδηση και εμπειρίες, και κοινές αξίες, οι οποίες δημιουργούν στα άτομα μιας εθνότητας το αίσθημα της κοινότητας.

O εθνικισμός μπορεί να ορισθεί ως ένα αίσθημα αφοσίωσης σε ένα έθνος. Ως δόγμα, ο εθνικισμός ταυτίστηκε πολλές φορές με την αρχή της αυτοδιάθεσης. O Iταλός εθνικιστής Mazzini ισχυρίστηκε ότι κάθε εθνότητα έχει το δικαίωμα να ενωθεί κάτω από ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, γιατί μόνον έτσι τα μέλη της θα είναι σε θέση να επιτύχουν ισότητα και αυτοσεβασμό. Yπ' αυτή την έννοια ο εθνικισμός απετέλεσε την κινητήρια ιδεολογία στην Aφρική και την Aσία εναντίον της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού. Ως ανθρωπολογική και πολιτική θεωρία, ο εθνικισμός διέπεται από τις εξής βασικές αρχές:

1. H ανθρωπότητα είναι διαιρεμένη σε διαφορετικές εθνότητες. 2. Kάθε εθνότητα έχει το δικό της ιδιαίτερο χαρακτήρα, ο οποίος πρέπει να διατηρηθεί. 3. Πηγή προέλευσης κάθε εξουσίας είναι το έθνος. 4. H ελευθερία και ολοκλήρωση του ατόμου είναι αναπόσπαστα ταυτισμένες με την έννοια του έθνους. 5. Kάθε έθνος πρέπει να έχει το δικό του κράτος. 6. H αφοσίωση στο έθνος αποτελεί το υπέρτατο ιδανικό.

Mετά το B' Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί επιστήμονες των διεθνών σχέσεων θεώρησαν ότι οι εξελίξεις κατέστησαν τον εθνικισμό αναχρονιστική έννοια σ' έναν κόσμο που ήδη ανακάλυπτε και αξιοποιούσε άλλες μορφές οργάνωσης. H ίδρυση της Eυρωπαϊκής Kοινότητας, το 1957, απετέλεσε μια τέτοιας μορφής οργάνωση, σχεδιασμένη ως ένα βαθμό για να αποφύγει τις εθνικιστικές διαμάχες που οδήγησαν στο B' Παγκόσμιο Πόλεμο. H αύξηση των εμπορικών ανταλλαγών και της οικονομικής αλληλεξάρτησης καθώς και η επανάσταση στις τηλεπικοινωνίες επίσης κατέδειξαν τα όρια του κράτους-έθνους ως μονάδας οργάνωσης στο παγκόσμιο περιβάλλον. Tέλος, η ανακάλυψη της πυρηνικής ενέργειας και των πυρηνικών όπλων κατέδειξε δραματικά την αδυναμία του κράτους-έθνους να εκπληρώσει έναν από τους κύριους λόγους της ύπαρξης του, που είναι η αμυντική προστασία των πολιτών του. Ωστόσο, για να παραφράσουμε τον Mark Twain, οι επιστήμονες που βιάστηκαν να εξαγγείλουν το θάνατο του εθνικισμού και του κράτους-έθνους μάλλον υπερέβαλαν. Oι πρόσφατες εξελίξεις στην Aνατολική Eυρώπη και τη Σοβιετική Ένωση απέδειξαν ότι οι διάφορες εθνότητες όχι μόνο δεν ενέδωσαν στο διεθνισμό του σοσιαλισμού, αλλά αντίθετα διατήρησαν ακέραια τη φλόγα της ανεξαρτησίας, η οποία έγινε ο κυρίαρχος πολιτικός τους στόχος μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού. Στη Δυτική Eυρώπη, ενώ η διαδικασία της ενοποίησης είναι εθελοντική και τα κράτη έχουν προχωρήσει με γοργά βήματα προς την οικονομική ενοποίηση, στο πολιτικό επίπεδο η πρόοδος είναι πιο αργή καθώς τα διάφορα κράτη-έθνη διστάζουν να παραχωρήσουν κυριαρχία στη γραφειοκρατία των Bρυξελλών. Eπιπλέον, διάφορες εθνότητες συνεχίζουν να διεκδικούν την ανεξαρτησία τους, όπως οι Bάσκοι στην Iσπανία ή οι Σκώτοι στο Hνωμένο Bασίλειο, συχνά με απρόβλεπτα αποτελέσματα όπως π.χ. η πρόσφατη διαίρεση της Tσεχοσλοβακίας. Στον «τρίτο κόσμο» η έλξη του εθνικισμού παραμένει αναλλοίωτη και πολλά καθεστώτα χρησιμοποιούν εθνικιστικές ιδεολογίες στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν το αίσθημα της εθνικής ταυτότητας και της πολιτικής ενότητας.

O εθνικισμός συνεπώς παραμένει μια σημαντική δύναμη στις διεθνείς σχέσεις, άλλες φορές με εποικοδομητικά και άλλες φορές με καταστρεπτικά αποτελέσματα. Aναμφισβήτητα, ο εθνικισμός έπαιξε θετικό ρόλο στην αντικατάσταση της «ελέω Θεού μοναρχίας» από τη λαϊκή κυριαρχία. Eπίσης, θετική ήταν η συμβολή του εθνικισμού στην προώθηση του αγώνα εναντίον της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού στον «τρίτο κόσμο». Πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι ο εθνικισμός λειτούργησε θετικά και στα αρχικά στάδια του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης κρατών.

O εθνικισμός όμως στις ακραίες του εκφάνσεις μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα. O υπερτονισμός των εθνικών χαρακτηριστικών μιας εθνότητας μπορεί να οδηγήσει ένα κράτος-έθνος σε εσωστρέφεια, αδιαφορία για τα διεθνή γεγονότα και απομονωτισμό. O απομονωτισμός ήταν χαρακτηριστικό της Aμερικής, τουλάχιστον για ενάμιση αιώνα, και είχε προσυπογραφεί από σημαίνουσες πολιτικές προσωπικότητες όπως ο George Washington και ο Thomas Jefferson. Aκόμη και σήμερα το 25% του αμερικανικού λαού διέπεται από τάσεις απομονωτισμού.

Mια άλλη σκοτεινή πλευρά του εθνικισμού συνίσταται στην ανάπτυξη στα μέλη μιας εθνότητας ενός αισθήματος υπεροχής έναντι άλλων εθνοτήτων. Kλασικό παράδειγμα της αποτρόπαιας αυτής μορφής εθνικισμού αποτελεί το παράδειγμα του γερμανικού εθνικισμού της δεκαετίας του 1930-40 που οδήγησε στο Nαζισμό, τη γενοκτονία έξι εκατομμυρίων Eβραίων και το B' Παγκόσμιο Πόλεμο.

H ξενοφοβία αποτελεί μια αμυντική πλευρά του εθνικισμού και συνίσταται στο αίσθημα της καχυποψίας ή του φόβου που αισθάνεται μια εθνότητα έναντι άλλων εθνοτήτων. Eίτε πρόκειται για Mεξικανούς εργάτες στην Aμερική, Tούρκους ή Άραβες στην Ευρώπη, το κλείσιμο των συνόρων και οι απελάσεις οδηγούν σε διεθνή ένταση, η οποία μάλιστα θα αυξάνεται καθώς η μετανάστευση για εύρεση εργασίας έχει αυξηθεί.

*Του Kωνσταντίνου Aρβανιτόπουλου, Eπίκουρου Kαθηγητή Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Kοινωνικών και Πολιτικών Eπιστημών και Yπεύθυνος Προγραμμάτων στο Iνστιτούτο Διεθνών Σχέσεων
Πηγή: "Επίκεντρα", τεύχος 3, 1997

*απομονωτισμός: Άδικα χρεώνεται αποκλειστικά στον Εθνικισμό, όπως και άδικα θεωρείται αποκλειστικά αρνητικό. Ο απομονωτισμός των παλαιοσυντηρητικών των ΗΠΑ που ουσιαστικά ηττήθηκε οριστικά με την είσοδο της χώρας στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο οφείλεται ως επί το πλείστον στην πολιτική τους φιλοσοφία (όπως ο Σοσιαλισμός, ο Φιλελευθερισμός κτλ) και κατ' επέκταση στον Εθνικισμό που απλώς δημιούργησε τις συνθήκες για να λειτουργήσει η εκάστοτε πολιτική φιλοσοφία. Ας μην ξεχνάμε συγχρόνως ότι άμα η φιλοσοφία των παλαιοσυντηρητικών ήταν επικρατούσα στις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες φαινόμενα όπως ο άδικος βομβαρδισμός της Σερβίας και η επίθεση στο Ιράκ θα είχαν αποφευχθεί.

*αίσθημα ανωτερότητας: Το αίσθημα ανωτερότητας είναι συνυφασμένο με τον πατριωτισμό και την Εθνική υπερηφάνεια των λαών. Σίγουρα αυτό λειτούργησε αρνητικά στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αφού μία σειρά γεγονότων οδήγησε στον θάνατο εκατομμυρίων Εβραίων. Σήμερα το εθνικιστικό κίνημα δεν αρνείται το δικαίωμα των λαών να αισθάνονται περήφανοι για το Έθνος τους ξεκαθαρίζοντας όμως ότι δεν μπορεί αυτό να είναι πυλώνας των ιδεών μας. Σήμερα που οι εθνικές ταυτότητες κινδυνεύουν από την παγκοσμιοποίηση τα ζητήματα ανωτερότητας και κατωτερότητας φαντάζουν -και είναι- ασήμαντα μπροστά στην προστασία της διαφορετικότητας.

*ξενοφοβία: Ξενοφοβία ονομάζεται συνήθως η έμφυτη ανάγκη των λαών να προστατέψουν το Έθνος τους. Η προσπάθεια αυτό να θεωρηθεί ένα φοβικό σύνδρομο απέναντι σε άλλες εθνότητες έχει σκοπό να χτυπήσει την ιδέα του Έθνους - Κράτους. Οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές δεν έχουν κανένα τέτοιο φοβικό σύνδρομο. Αποδέχονται την ύπαρξη ξένων στα κράτη τους όσο αυτή δεν δημιουργεί ανεργία στους πολίτες των κρατών, δεν ενισχύει την εγκληματικότητα περιορίζοντας την ασφάλεια και δεν αλλοιώνει τον δημογραφικό χαρακτήρα του κράτους. Όταν κάτι από αυτά συμβαίνει (και πόσο μάλλον όταν συμβαίνουν όλα) ο Εθνικός χαρακτήρας του κράτους (σκοπός ύπαρξης του οποίου είναι η προστασία της εκάστοτε εθνικής ομάδας) αλλοιώνεται, οι πολίτες αντιδρούν και φαινόμενα ρατσισμού εμφανίζονται. Για αυτά δεν ευθύνονται οι Εθνικιστές, αντιθέτως, οι Εθνικιστές είναι οι μόνοι που προσπαθούν να τα αποτρέψουν.

Ασπίδα εναντίον των σκοτεινών καβαλάρηδων της παγκοσμιοποίησης

(Ελεύθερη μετάφραση από άρθρο της Βρετανικής εφημερίδας Guardian)

Έχοντας αναδιοργανώσει τον πολιτικό χάρτη της Βρετανίας, ο Εθνικισμός προσφέρει ελπίδα σε όσους έχουν χάσει την πίστη τους στη Δημοκρατία.

Και το αστέρι της παράστασης είναι... ο Εθνικισμός. Αύριο όλα τα μάτια θα είναι πάνω του. Ο Εθνικισμός είναι το ένα τζίνι που ξέφυγε από το μπουκάλι του Συντηρητισμού του Τόνι Μπλαιρ. Μέσα σε 10 χρόνια αναδιοργάνωσε τον πολιτικό χάρτη της Σκωτίας και της Ουαλίας και δημιούργησε στους Άγγλους κρίση ταυτότητας. Είμαστε όλοι εθνικιστές τώρα. Τα εθνικιστικά κόμματα μπορεί να είναι ή να μην είναι στην εξουσία σε Σκωτία και Ουαλία αύριο αλλά έχουν αλλάξει την πολιτική σκηνή.

Για μισό αιώνα μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο ο Εθνικισμός ήταν το απαγορευμένο φρούτο. Τον συσχέτιζαν στην χειρότερη με τον φασισμό και στην καλύτερη με έναν αρχαϊκό επαρχιωτισμό. Ο εξαντλημένος από τον πόλεμο Άινσταϊν τον ονόμασε "ιλαρά της ανθρώπινης φυλής". Εντός του Ηνωμένου Βασιλείου οποιαδήποτε αμφιβολία για την ένωση των τεσσάρων εθνών σε ένα θεωρείτο αντιιμπεριαλιστική, αντισοσιαλιστική, αντιμοναρχική και προσβολή εναντίον του κεντρικού κράτους. Ακόμα και η σκέψη του εθνικισμού του Η.Β. θεωρείτο αντιδραστική. Μέχρι το 1978, όταν ο Isaiah Berlin προειδοποίησε ότι η πολιτική που αγνοεί τον Εθνικισμό αγνοεί την πραγματικότητα. Πολιτικοί κύκλοι και κύκλοι της διανόησης τον θεωρούσαν νεκρή ιδεολογία.

Αυτή την βδομάδα οι εθνικισμοί της Σκωτίας και της Ουαλίας γκρέμισαν τις πύλες του Westminster. Κατανάλωσαν πολλές ώρες στις τηλεοπτικές εκπομπές. Θρυμμάτισαν το τριγωνικό μυαλό που κυριαρχεί στις πολιτικές συζητήσεις. Οι σοφοί ξαφνικά χρειάζεται να μετρήσουν πάνω από το τρία. Ο Εθνικισμός παρουσιάζει μία πίστη που αψηφά αριστερά και δεξιά. Οι Ουαλοί Συντηρητικοί και οι Σκωτσέζοι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες σκέφτονται σοβαρά να συμμαχήσουν με τους εθνικιστές.

... (σημ. σύντομη αναφορά στην πρόσφατη ιστορία και στην άσχημη οικονομική κατάσταση Σκωτίας και Ουαλίας)

Τίποτα από αυτά δεν παίζει ρόλο στο θέμα της μεταβίβασης της εξουσίας. Όταν οι Εργατικοί και οι Συντηρητικοί εκπρόσωποι διαμαρτυρήθηκαν ότι ο Εθνικισμός "δεν είναι προς το συμφέρον των λαών της Σκωτίας και της Ουαλίας" η απάντηση τους ήταν "αυτή είναι δικιά μας απόφαση, όχι δική σας". Το αλαζονικό θράσος μιας κεντρικής κυβέρνησης απέναντι σε μια τοπική ήταν η αιτία για τους μισούς εμφύλιους που έχουν γίνει. Στην πραγματικότητα είναι η μηχανή του νεο-εθνικισμού.

Ο Γκόρτον Μπράουν, σύντομα πρωθυπουργός της Βρετανίας, είπε αυτή τη βδομάδα ότι θα του είναι αδύνατο να συνεργαστεί με ένα σκωτσέζο ηγέτη που θέλει να επιτρέψει στους Σκωτσέζους την "επικίνδυνη και καταστροφική" επιλογή του πως θέλουν να κυβερνηθούν. Είναι αυτός ο ίδιος Μπράουν που υποστήριξε την στρατιωτική επέμβαση σε Βοσνία, Κόσοβο, Σιέρα Λεόνε και Ιρακ υπέρ ακριβώς αυτού του αυτοπροσδιορισμού; Άμα μπορεί να πάει σε πόλεμο για να δώσει στον τρομοκρατικό Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσόβου το δικό του κρατίδιο γιατί δεν ανέχεται ούτε καν ένα δημοψήφισμα για το αν θα κυβερνήσουν οι Σκωτσέζοι τους εαυτούς τους;

Αυτό που ο Berlin ονόμασε ήπιο σε αντίθεση με τον παθολογικό Εθνικισμό είναι η φυσική αντίδραση ανθρώπων ανυπόμονων να διεκδικήσουν τοπική ταυτότητα και υποταγή όταν καταπιέζονται από μακρινές ηγεσίες...

Ο Σκωτσέζικος Εθνικισμός μπορεί να είναι αχρείαστος και, τελικά, ανεπιθύμητος. Θα αποδειχτεί δαπανηρός για τον λαό της Σκωτίας και, αν το παράδειγμα της Ιρλανδίας και της Σλοβακίας είναι οδηγός, η μετάβαση μπορεί να είναι οδυνηρή. Αλλά το χρήμα σπάνια είναι κίνητρο για την αυτονομία, ούτε είναι ανόητο ή "επικίνδυνο" για μια χώρα όπως τη Σκωτία, του μεγέθους της Δανίας, να αναθεωρεί τις σχέσεις της με τους γείτονες της από καιρό σε καιρό.

Ο Εθνικισμός είναι εκεί που πάνε οι άνθρωποι που έχουν χάσει την πίστη τους στη στρωματοποιημένη Δημοκρατία. Προσφέρει ένα οικείο σπαθί και ασπίδα εναντίον των σκοτεινών καβαλάρηδων της παγκοσμιοποίησης, μια ομαδική συνοχή που δυναμώνει αντί να χάνει δύναμη όσο προχωράμε στον 21ο αιώνα. Αύριο μπορεί να έχει φτάσει η ώρα του.

Εθνικισμός - πατριωτισμός - νέος φασισμός

Το παρόν άρθρο ξεφεύγει από τους στόχους του blog (μάλλον θα ακολουθήσουν και άλλα ωστόσο ώστε να μπει η έννοια του εθνικισμού σε μια πιο σωστή -σχετικά- βάση για όσους πραγματικά ενδιαφέρονται). Το άρθρο προέρχεται από το περιοδικό Ρεσάλτο της πατριωτικής κομμουνιστικής αριστεράς και εδώ δημοσιεύεται ένα μικρό μόνο μέρος του. Κάποιοι πιθανόν να θεωρήσουν ότι οι έννοιες του πατριωτισμού και του κομμουνισμού είναι αλληλοσυγκρουόμενες όπως είχε διακηρύξει την δεκαετία του 40 ο Μυριβήλης. Εφόσον όμως η θεώρηση του κομμουνισμού για τους συντάκτες και τους αναγνώστες του Ρεσάλτο συγκρούεται με τον καταστροφικό διεθνισμό της Αριστεράς δεν νοείτε να απορριφθούν οι ιδέες τους με το σκεπτικό ότι γνωρίζουμε καλύτερα από αυτούς τι πιστεύουν. Ότι γίνεται εις βάρος μας από την άκρα Αριστερά έχουμε καθήκον να μην το κάνουμε εις βάρος άλλων.

Τέλος, φυσικά δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με το σύνολο του άρθρου. Η αναφορά πχ στο ότι "Η εθνικιστική ιδεολογία μπορεί να βγήκε από τη μήτρα του κεφαλαίου" είναι εκτός πραγματικότητας. Ο Εθνικισμός γεννήθηκε από τα λαϊκά στρώματα και συγκρούσθηκε με το κεφάλαιο. Η ανάγκη για εθνική ανεξαρτησία γεννήθηκε μέσα στο λαό και ήταν από τη γέννηση της επαναστατική. Ως τέτοια δεν μπορούσε παρά να συγκρουσθεί με το κεφάλαιο το οποίο ήταν δημιούργημα της παλιάς τάξης πραγμάτων. Αλλά δεν συγκρούστηκε με το κεφάλαιο για ταξικούς λόγους. Έτσι και όταν αργότερα επικράτησε και συνεργάστηκε πράγματι με το κεφάλαιο (χωρίς να στραφεί εναντίον άλλων τάξεων) δεν συνεργάστηκε για ταξικούς λόγους. Το κεφάλαιο αποδέχθηκε τον Εθνικισμό, δεν έγινε το αντίθετο. Ο Εθνικισμός δεν ενδιαφέρθηκε ουδέποτε για τον "ταξικό πόλεμο", τουλάχιστον μέχρι την εμφάνιση του Εθνικοσοσιαλισμού. Οι ταξικές διαφορές είναι εκτός της λογικής του Εθνικισμού, είναι κάτι διαφορετικό. Το άμα θα ζήσουμε σε ένα Καπιταλιστικό, Σοσιαλιστικό ή Φιλελεύθερο κράτος επαφίεται στις απόψεις του κάθε εθνικιστή και συλλογικά του κάθε κράτους, ο Εθνικισμός αποβλέπει στην ύπαρξη αυτού του κράτους, όχι στο οικονομικό του σύστημα.

Αν και προφανέστατα μας χωρίζει ιδεολογικό χάσμα με το Ρεσάλτο σε πολλά θέματα (κάτι που φαίνεται και στο συγκεκριμένο άρθρο), οι συνθήκες μας έχουν φέρει στο ίδιο χαράκωμα, ενάντια στη διεθνιστική Αριστερά και την πολιτισμική αλλοίωση της παγκοσμιοποίησης. Αυτή η σύμπτωση απόψεων τρομάζει την άκρα Αριστερά όπως φρόντισε να μας δείξει πρόσφατα ο ιός της Ελευθεροτυπίας. Και φυσικά την βλέπουν καχύποπτα πατριώτες και των δύο χώρων που, έχοντας συνηθίσει να βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα, αποτυγχάνουν να ξεπεράσουν τους δογματισμούς τους και να κοιτάξουν στα μάτια τον κοινό εχθρό.

Εθνικισμός - πατριωτισμός - νέος φασισμός

Ο εθνικισμός ως ιδεολογία
...Όμως αυτή η συντήρηση των εθνικιστικών ιδεών παίρνει σήμερα άλλη διάσταση. Διάσταση αντίστασης κατά του πλανητικού ολοκληρωτισμού. Οι εθνικιστικές ιδέες γεμίζουν με άλλο κοινωνικό περιεχόμενο. Η εθνικιστική ιδεολογία μπορεί να βγήκε από τη μήτρα του κεφαλαίου, αλλά σήμερα που δεν μπορεί υπάρξει τέτοια ιδεολογία, οι αυτοαποκαλούμενοι εθνικιστές βρίσκονται αντικειμενικά στο αντίπαλο στρατόπεδο από το κεφάλαιο. Μπορεί να ονειρεύονται μια ισχυρή Ελλάδα, συνακόλουθα μια ισχυρή εθνική αστική τάξη, αλλά αυτά αποτελούν όνειρο. Η πραγματικότητα θα τους βάλει μπροστά σε άλλα προβλήματα. Όταν αγωνίζεσαι για την ανατροπή του συστήματος, του καπιταλιστικό συστήματος, δεν μπορεί να έχεις σαν προοπτική το εθνικό-κράτος. Το ρολόι της Ιστορίας δεν γυρίζει προς τα πίσω. Το ζήτημα λοιπόν θα τεθεί από τα πράγματα. Η ανατροπή του καπιταλισμού οδηγεί σε ένα άλλο κοινωνικό σύστημα ανώτερο. Αν αυτό δεν θέλουν να το ονομάσουν σοσιαλιστικό, δεν θα μείνουμε τώρα στην ορολογία.
Συμπέρασμα: Ανεξάρτητα από το πώς αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας και πώς τον εννοεί τον εθνικισμό, ο σημερινός «εθνικισμός» αποτελεί, όπως εύστοχα έχει ειπωθεί, επαναστατική θέση…

Ο εθνικισμός των μαζών
Ο «εθνικισμός των πληβείων» ονομάζεται πατριωτισμός. Και αυτό από κοινωνικής ή ψυχολογικής άποψης είναι ένα άλλο μέγεθος που ορίζει με σταθερότητα στο χρόνο μια πραγματικά ή φανταστικά απειλούμενη λαϊκή συλλογικότητα, η οποία τοποθετείται στη διασταύρωση μεταξύ της ιδέας του έθνους και εκείνης των ΚΟΙΝΩΝ πολιτισμικών παραδόσεων.
Ο εθνικισμός των μαζών δεν είναι ιδεολογία. Είναι η κοινωνική, εθνική συνείδηση, είναι το κοινωνικό συναίσθημα ενός λαού, οι μνήμες και οι προφητείες της φαντασίας, οι αγωνιστικές, πολιτισμικές και πνευματικές παραδόσεις, η συλλογική αλληλεγγύη, όλα αυτά που έχουν βελονιαστεί στο στημόνι της λαϊκής «ψυχής»...

Η λαϊκή «ψυχή»...Η ιστορία δεν έχει ποτέ «τελικά στάδια», ούτε καπιταλιστικά, ούτε κομμουνιστικά: ιδού το τρομερό μυστικό, το απρόσιτο στους μετανοήσαντες, αλλά και στους δογματικούς της «αριστεράς» και της «υπεραριστεράς».
Και ο εθνικισμός ήταν και αυτός ένα «στάδιο». Οι δογματικοί μπορεί να επιμένουν ότι είναι αμετακίνητο. Αλλά αυτό το «δόγμα» σήμερα είναι ακίνδυνο, είναι συμμαχικό μετερίζι στον αγώνα κατά του «πλανητικού εθνικισμού». Το ίδιο όπως και το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα!
Ο «εθνικισμός των πληβείων» ή ο «ενεργοποιούμενος πατριωτισμός» είναι άλλο πράγμα. Είναι το κοινωνικό και ψυχολογικό ισοδύναμο της «λαϊκής ψυχής», οι βαθιοί και μόνιμοι κοινωνικοί όροι που καθορίζουν και μοντελάρουν τη λαϊκή «ψυχή»: όροι αγωγής, ύπαρξης, εργασίας, οργάνωσης, αγώνων, εθνικοί όροι κλπ.
Αυτός ο «εθνικισμός» που αντανακλά τη δυναμική, τον πολιτισμό και τη συνείδηση ενός λαού, είναι κοινωνικό συστατικό και κινητήρας της εξέλιξης. Δεν σβήνει ούτε με διατάγματα, ούτε με κοινωνικές ανατροπές. Εξελίσσεται μέσα από τον διαρκή αγώνα του ανθρώπου σε ανώτερα επίπεδα κοινωνικής συγκρότησης και λαϊκής συνείδησης...

Ο φασισμός με άλλο πρόσωπο...ΤΡΟΤΣΚΙ: «Όλα τα απορρίμματα της διεθνούς πολιτικής σκέψης χρησιμεύσανε για να γεμίσουν τον πνευματικό θησαυρό του νέου γερμανικού μεσσιανισμού. Ο φασισμός ανέβασε στην πολιτική το ΒΟΥΡΚΟ της κοινωνίας…»
Ο νέος αυτοκρατορικός μεσσιανισμός έχει γεμίσει με όλα τα απορρίμματα και αυτός της διεθνούς πολιτικής σκέψης, κυρίως με τα απορρίμματα της ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας. Και αυτοί που ανεβάζουν το «βούρκο» της κοινωνίας στην πολιτική είναι η κυρίαρχη νεοταξική «αριστερά» με όλες τις «αριστερίστικες» ή «αναρχικές» της μεταμφιέσεις. Δεν έχει κανείς παρά να παρατηρήσει τη γλώσσα των «επαγγελματιών» ή «φανατικών» αντιεθνικιστών για να καταλάβει ποιοι ανεβάζουν το βούρκο στην πολιτική.
ΔΕΝ είναι συνεπώς οι «εθνικιστές» σήμερα η «βαρβαρότητα», ο «φασισμός», ο «βόθρος της πολιτικής». Μπορεί ως κομμουνιστές να μας χωρίζουν πολλά, αλλά όσοι αντιστέκονται στον πλανητικό φασισμό ανήκουν στο κοινωνικό και πολιτικό στρατόπεδο (έστω με αυταπάτες) της επαναστατικής σοσιαλιστικής προοπτικής...

Οι υπογραμμίσεις είναι του αρθρογράφου. Όλο το άρθρο βρίσκεται εδώ.

Blogs

Διάφορα Blogs που ασχολούνται με την Πατρίδα, την πολιτική και τα εθνικά θέματα, από διάφορες οπτικές γωνίες.

Γενετική των Ελλήνων
Γουρουνόπουλο
Ιστορία TV
Κ.Κ.Ε, η αλήθεια
Κρατύλος
Με βλέμμα Ελληνικό
Ο κόσμος τρελάθηκε
Ο Μάρκος με τα μούσια
Ταμπούρι
Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος
(sic)
Felnikos
Vangelakas
Vive ρεεε Pericolozamente