...Για τον Betz η σύγχρονη Ριζοσπαστική Δεξιά "μπορεί να εξηγηθεί τουλάχιστον εν μέρει ως μία υλιστική αντίδραση στην αυξανόμενη διάδοση μη υλιστικών ανησυχιών". Παρομοίως για τον Minkenberg σήμερα η Ριζοσπαστική Δεξιά διακρίνεται από την επανακάλυψη των "παραδοσιακών και υλιστικών αξιών της οικονομικής ανάπτυξης, της τεχνολογικής προόδου και της σταθερής τάξης". Εν συντομία, σύμφωνα με αυτή την άποψη, τα κόμματα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς είναι διαμετρικά αντίθετα με την Φιλελεύθερη Αριστερά, αντί-φεμινιστικά, αντί-πολυπολιτισμικά, αντί-περιβαλλοντικά και ακραίοι υποστηρικτές μίας εντελώς αχαλίνωτης ελεύθερης αγοράς.
Υπάρχουν πολλά στοιχεία σε αυτή την ερμηνεία. Σίγουρα υπάρχει μία υπερεθνική συσχέτιση μεταξύ της αύξησης της δυναμικότητας των κομμάτων της Φιλελεύθερης Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Δεξιάς, και δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές χώρες της Δυτικής Ευρώπης κόμματα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς απέκτησαν δύναμη μετά την επιτυχία πολλών κομμάτων της Φιλελεύθερης Αριστεράς. Σίγουρα επίσης, μεγάλο μέρος της ρητορικής της σύγχρονης Ριζοσπαστικής Δεξιάς -η έχθρα στον πολυπολιτισμό, η παθιασμένη αντίθεση στην μετανάστευση- βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την ρητορική της Νέας Αριστεράς. Και όμως η θέση ότι η σύγχρονη Ριζοσπαστική Δεξιά μπορεί να γίνει κατανοητή ως τελείως αντίθετη της Νέας Αριστεράς, μία υλιστική αντίδραση στις πολιτικές των Φιλελεύθερων Αριστερών, είναι κάπως παραπλανητική για δύο λόγους. Πρώτον, τα κυριότερα θέματα της σύγχρονης Ριζοσπαστικής Δεξιάς λίγο μοιάζουν με τις παραδοσιακές ανησυχίες της παλιάς υλιστικής πολιτικής. Τα θέματα περί νόμου και τάξης, η ρητορική ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η έχθρα ενάντια στην μετανάστευση, είναι χαρακτηριστικά της Ριζοσπαστικής Δεξιάς σαφώς αντίθετα με τις πολιτικές ιδέες και τα προγράμματα της Φιλελεύθερης Αριστεράς, αλλά υλιστικά θέματα σίγουρα δεν είναι. Όπως είπε ο Flanagan, ο όρος υλιστής είναι λανθασμένος για την σύγχρονη Ριζοσπαστική Δεξιά. Δεύτερον και σημαντικότερο, ακόμα και οι θέσεις που παίρνουν αυτά τα κόμματα σε σημαντικά σύγχρονα πολιτικά θέματα δεν μπορούν να περιγραφούν ως τελείως αντίθετα της Φιλελεύθερης Αριστεράς. Ένα από αυτά τα θέματα είναι και η προστασία του περιβάλλοντος.
Κόμματα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς σε όλη την Ευρώπη μετακινούν τις περιβαλλοντικές ανησυχίες όλο και περισσότερο στο επίκεντρο της πολιτικής τους. Στο Βέλγιο το Vlaams Blok συνδύασε τον Φλαμανδικό Εθνικισμό του με περιβαλλοντικά προγράμματα, ζητώντας πρόστιμα για όσους μολύνουν, την αποκεντροποίηση της πολιτικής δύναμης, την τοπική διαχείριση και συντήρηση των φυσικών πάρκων και την άμεση περικοπή της μετανάστευσης, όλα αυτά θεωρούνται μέρος ενός συνεπή περιβαλλοντισμού (Vlaams Blok 1998). Ομοίως, οι Ολλανδοί Center Democrats, ένα κόμμα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς που μέχρι το 1998 συμμετείχε στο κοινοβούλιο, επίσης υιοθέτησε πράσινα θέματα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 οι Center Democrats ανέπτυξαν σχέσεις με ένα συντηρητικό οικολογικό κίνημα, ενώνοντας περιβαλλοντικές ανησυχίες με αντιμεταναστευτικές πολιτικές και πολιτικές ενάντια στο κατεστημένο. Στην Γαλλία το πολιτικό πρόγραμμα του Εθνικού Μετώπου ζητάει την απέλαση των μεταναστών και την προστασία της Γαλλικής ταυτότητας. Συγχρόνως όμως ζητάει την προστασία της περιβαλλοντικής, αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Γαλλίας, ένα τέλος στην πυρηνική ενέργεια και έναν "σεβασμό για την ζωή, είτε αυτής των ζώων είτε της κοινωνίας ως σύνολο". Μάλιστα το Εθνικό Μέτωπο διακήρυξε ότι τα οικολογικά θέματα είναι είναι ο φυσικός χώρος της Δεξιάς. Σύμφωνα με τον ηγέτη του, τον Jean-Marie Le Pen, μόνο αυτό το κόμμα που πραγματικά αγαπά την Πατρίδα του μπορεί να είναι ένα κόμμα της οικολογίας, αφού μόνο ένα τέτοιο κόμμα αναγνωρίζει ότι η αναγκαία για την περιβαλλοντική συνείδηση προστασία της βαθιάς αγάπης για την Πατρώα γη είναι εξαρτημένη με την διατήρηση μιας εθνικής ταυτότητας αγνής και απαραβίαστης. Ο Bruno Megret, αντιπρόεδρος του Μετώπου μέχρι το 1998, είπε ότι η προστασία του περιβάλλοντος και της ποικιλίας δεν σημαίνει τίποτα άλλο από την προστασία της διαφορετικότητας του μη ανθρώπινου κόσμου όπως και την διαφορετικότητα των πολιτισμών, των Εθνών και των εθνικών ομάδων: "Γιατί να πολεμάμε για την διατήρηση των διαφορετικών ζώων και συγχρόνως να αποδεχόμαστε την εξαφάνιση των ανθρώπινων φυλών μέσω της εκτεταμένης διασταύρωσης τους;"
Σίγουρα το πιο ζωντανό παράδειγμα αυτού του φαινομένου μπορεί να βρεθεί στην Γερμανία. Έχοντας παίξει μικρό αλλά παρ' όλα αυτά σημαντικό ρόλο στα περιβαλλοντικά και αντί πυρηνικά κινήματα της δεκαετίας του 70, οι ακτιβιστές της Ριζοσπαστικής Δεξιάς αργότερα απέκτησαν τα δικά τους κόμματα σπρώχνοντας συγχρόνως τα υπάρχοντα Ριζοσπαστικά Δεξιά κόμματα πιο "πράσινα". Όπως και άλλα Ριζοσπαστικά Δεξιά κόμματα της Ευρώπης, τα περισσότερα Γερμανικά ζήτησαν το τέλος της πυρηνικής ενέργειας, την περικοπή της οικοδομικής ανάπτυξης εκτός αστικών περιοχών, αυστηρότερους περιβαλλοντικούς κανονισμούς στις βιομηχανίες, και τέλος στην μετανάστευση στο όνομα της προστασίας της περιβαλλοντικής παραφόρτωσης της Γερμανίας. Συγχρόνως βλέπουν τους εαυτούς τους ως τους μόνους γνήσιους περιβαλλοντιστές. Σήμερα σπανίως βρίσκεται κόμμα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς στην Γερμανία που δεν προτάσσει τα περιβαλλοντικά θέματα.
Θα ήταν δελεαστικό φυσικά να απορρίψουμε την σχέση της Ριζοσπαστικής Δεξιάς με τα περιβαλλοντικά θέματα θεωρώντας την έναν Δούρειο Ίππο, μία ωμή και επιπόλαια απόπειρα να περάσουν εξτρεμιστικές πολιτικές μέσω ενός λαϊκού πράσινου λόγου. Ωστόσο οι βασικές αρχές που υποστηρίζει η περιβαλλοντική ιδεολογία της Ριζοσπαστικής Δεξιάς -μία επίκληση στα διδάγματα της οικολογίας για να δικαιολογηθεί ένα συγκεκριμένο πολιτικό όραμα, μία άμυνα των κοινωνιών απέναντι στον ομογενοποιημένο πολιτισμό της παγκοσμιοποίησης και, πάνω απ' όλα, η προστασία του τοπικού περιβάλλοντος ενάντια στις δυνάμεις του παγκόσμιου καπιταλισμού- μοιάζουν εκπληκτικά με τον πυρήνα των περιβαλλοντικών αρχών της Φιλελεύθερης Αριστεράς.
Απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του Nature and Nationalism: Right-Wing Ecology and the Politics of Identity in Contemporary Germany του Jonathan Olsen, με την ευκαιρία του σημερινού Blog Action Day για το περιβάλλον. Το υπόλοιπο βιβλίο μέσα από μία μη εθνικιστική σκοπιά εξετάζει την ιστορία της Ριζοσπαστικής Δεξιάς οικολογίας και το πως συνδέονται οι περιβαλλοντικές ανησυχίες με την Εθνικιστική ιδεολογία, στηριζόμενο κυρίως στην Γερμανική πραγματικότητα.
Υπάρχουν πολλά στοιχεία σε αυτή την ερμηνεία. Σίγουρα υπάρχει μία υπερεθνική συσχέτιση μεταξύ της αύξησης της δυναμικότητας των κομμάτων της Φιλελεύθερης Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Δεξιάς, και δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές χώρες της Δυτικής Ευρώπης κόμματα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς απέκτησαν δύναμη μετά την επιτυχία πολλών κομμάτων της Φιλελεύθερης Αριστεράς. Σίγουρα επίσης, μεγάλο μέρος της ρητορικής της σύγχρονης Ριζοσπαστικής Δεξιάς -η έχθρα στον πολυπολιτισμό, η παθιασμένη αντίθεση στην μετανάστευση- βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την ρητορική της Νέας Αριστεράς. Και όμως η θέση ότι η σύγχρονη Ριζοσπαστική Δεξιά μπορεί να γίνει κατανοητή ως τελείως αντίθετη της Νέας Αριστεράς, μία υλιστική αντίδραση στις πολιτικές των Φιλελεύθερων Αριστερών, είναι κάπως παραπλανητική για δύο λόγους. Πρώτον, τα κυριότερα θέματα της σύγχρονης Ριζοσπαστικής Δεξιάς λίγο μοιάζουν με τις παραδοσιακές ανησυχίες της παλιάς υλιστικής πολιτικής. Τα θέματα περί νόμου και τάξης, η ρητορική ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η έχθρα ενάντια στην μετανάστευση, είναι χαρακτηριστικά της Ριζοσπαστικής Δεξιάς σαφώς αντίθετα με τις πολιτικές ιδέες και τα προγράμματα της Φιλελεύθερης Αριστεράς, αλλά υλιστικά θέματα σίγουρα δεν είναι. Όπως είπε ο Flanagan, ο όρος υλιστής είναι λανθασμένος για την σύγχρονη Ριζοσπαστική Δεξιά. Δεύτερον και σημαντικότερο, ακόμα και οι θέσεις που παίρνουν αυτά τα κόμματα σε σημαντικά σύγχρονα πολιτικά θέματα δεν μπορούν να περιγραφούν ως τελείως αντίθετα της Φιλελεύθερης Αριστεράς. Ένα από αυτά τα θέματα είναι και η προστασία του περιβάλλοντος.
Κόμματα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς σε όλη την Ευρώπη μετακινούν τις περιβαλλοντικές ανησυχίες όλο και περισσότερο στο επίκεντρο της πολιτικής τους. Στο Βέλγιο το Vlaams Blok συνδύασε τον Φλαμανδικό Εθνικισμό του με περιβαλλοντικά προγράμματα, ζητώντας πρόστιμα για όσους μολύνουν, την αποκεντροποίηση της πολιτικής δύναμης, την τοπική διαχείριση και συντήρηση των φυσικών πάρκων και την άμεση περικοπή της μετανάστευσης, όλα αυτά θεωρούνται μέρος ενός συνεπή περιβαλλοντισμού (Vlaams Blok 1998). Ομοίως, οι Ολλανδοί Center Democrats, ένα κόμμα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς που μέχρι το 1998 συμμετείχε στο κοινοβούλιο, επίσης υιοθέτησε πράσινα θέματα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 οι Center Democrats ανέπτυξαν σχέσεις με ένα συντηρητικό οικολογικό κίνημα, ενώνοντας περιβαλλοντικές ανησυχίες με αντιμεταναστευτικές πολιτικές και πολιτικές ενάντια στο κατεστημένο. Στην Γαλλία το πολιτικό πρόγραμμα του Εθνικού Μετώπου ζητάει την απέλαση των μεταναστών και την προστασία της Γαλλικής ταυτότητας. Συγχρόνως όμως ζητάει την προστασία της περιβαλλοντικής, αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Γαλλίας, ένα τέλος στην πυρηνική ενέργεια και έναν "σεβασμό για την ζωή, είτε αυτής των ζώων είτε της κοινωνίας ως σύνολο". Μάλιστα το Εθνικό Μέτωπο διακήρυξε ότι τα οικολογικά θέματα είναι είναι ο φυσικός χώρος της Δεξιάς. Σύμφωνα με τον ηγέτη του, τον Jean-Marie Le Pen, μόνο αυτό το κόμμα που πραγματικά αγαπά την Πατρίδα του μπορεί να είναι ένα κόμμα της οικολογίας, αφού μόνο ένα τέτοιο κόμμα αναγνωρίζει ότι η αναγκαία για την περιβαλλοντική συνείδηση προστασία της βαθιάς αγάπης για την Πατρώα γη είναι εξαρτημένη με την διατήρηση μιας εθνικής ταυτότητας αγνής και απαραβίαστης. Ο Bruno Megret, αντιπρόεδρος του Μετώπου μέχρι το 1998, είπε ότι η προστασία του περιβάλλοντος και της ποικιλίας δεν σημαίνει τίποτα άλλο από την προστασία της διαφορετικότητας του μη ανθρώπινου κόσμου όπως και την διαφορετικότητα των πολιτισμών, των Εθνών και των εθνικών ομάδων: "Γιατί να πολεμάμε για την διατήρηση των διαφορετικών ζώων και συγχρόνως να αποδεχόμαστε την εξαφάνιση των ανθρώπινων φυλών μέσω της εκτεταμένης διασταύρωσης τους;"
Σίγουρα το πιο ζωντανό παράδειγμα αυτού του φαινομένου μπορεί να βρεθεί στην Γερμανία. Έχοντας παίξει μικρό αλλά παρ' όλα αυτά σημαντικό ρόλο στα περιβαλλοντικά και αντί πυρηνικά κινήματα της δεκαετίας του 70, οι ακτιβιστές της Ριζοσπαστικής Δεξιάς αργότερα απέκτησαν τα δικά τους κόμματα σπρώχνοντας συγχρόνως τα υπάρχοντα Ριζοσπαστικά Δεξιά κόμματα πιο "πράσινα". Όπως και άλλα Ριζοσπαστικά Δεξιά κόμματα της Ευρώπης, τα περισσότερα Γερμανικά ζήτησαν το τέλος της πυρηνικής ενέργειας, την περικοπή της οικοδομικής ανάπτυξης εκτός αστικών περιοχών, αυστηρότερους περιβαλλοντικούς κανονισμούς στις βιομηχανίες, και τέλος στην μετανάστευση στο όνομα της προστασίας της περιβαλλοντικής παραφόρτωσης της Γερμανίας. Συγχρόνως βλέπουν τους εαυτούς τους ως τους μόνους γνήσιους περιβαλλοντιστές. Σήμερα σπανίως βρίσκεται κόμμα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς στην Γερμανία που δεν προτάσσει τα περιβαλλοντικά θέματα.
Θα ήταν δελεαστικό φυσικά να απορρίψουμε την σχέση της Ριζοσπαστικής Δεξιάς με τα περιβαλλοντικά θέματα θεωρώντας την έναν Δούρειο Ίππο, μία ωμή και επιπόλαια απόπειρα να περάσουν εξτρεμιστικές πολιτικές μέσω ενός λαϊκού πράσινου λόγου. Ωστόσο οι βασικές αρχές που υποστηρίζει η περιβαλλοντική ιδεολογία της Ριζοσπαστικής Δεξιάς -μία επίκληση στα διδάγματα της οικολογίας για να δικαιολογηθεί ένα συγκεκριμένο πολιτικό όραμα, μία άμυνα των κοινωνιών απέναντι στον ομογενοποιημένο πολιτισμό της παγκοσμιοποίησης και, πάνω απ' όλα, η προστασία του τοπικού περιβάλλοντος ενάντια στις δυνάμεις του παγκόσμιου καπιταλισμού- μοιάζουν εκπληκτικά με τον πυρήνα των περιβαλλοντικών αρχών της Φιλελεύθερης Αριστεράς.
Απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του Nature and Nationalism: Right-Wing Ecology and the Politics of Identity in Contemporary Germany του Jonathan Olsen, με την ευκαιρία του σημερινού Blog Action Day για το περιβάλλον. Το υπόλοιπο βιβλίο μέσα από μία μη εθνικιστική σκοπιά εξετάζει την ιστορία της Ριζοσπαστικής Δεξιάς οικολογίας και το πως συνδέονται οι περιβαλλοντικές ανησυχίες με την Εθνικιστική ιδεολογία, στηριζόμενο κυρίως στην Γερμανική πραγματικότητα.
2 comments:
πολυ ενδιαφερουσα η σελιδα σου.συνεχισε ετσι.
ειναι σημαντικο να υπαρχουν φωνες που θετουν τα ζητηματα του εθνικισμου σε μια καθαρη ιδεολογικη και αξιακη βαση.θα μπορουσες να προτεινεις καποια βιβλια που να εχουν εθνικιστικο περιεχομενο.?
οσον αφορα το αρθρο θετει το ζητημα πιστευω της ριζοσπαστικοτητας και του ελληνικου εθνικισμου σε ζητηματα οχι απαραιτητως και με την πρωτη οψη εθνικα αλλα πολυ σημαντικα για το μελλον.
Post a Comment