(Ελεύθερη μετάφραση από άρθρο της Βρετανικής εφημερίδας Guardian)
Έχοντας αναδιοργανώσει τον πολιτικό χάρτη της Βρετανίας, ο Εθνικισμός προσφέρει ελπίδα σε όσους έχουν χάσει την πίστη τους στη Δημοκρατία.
Και το αστέρι της παράστασης είναι... ο Εθνικισμός. Αύριο όλα τα μάτια θα είναι πάνω του. Ο Εθνικισμός είναι το ένα τζίνι που ξέφυγε από το μπουκάλι του Συντηρητισμού του Τόνι Μπλαιρ. Μέσα σε 10 χρόνια αναδιοργάνωσε τον πολιτικό χάρτη της Σκωτίας και της Ουαλίας και δημιούργησε στους Άγγλους κρίση ταυτότητας. Είμαστε όλοι εθνικιστές τώρα. Τα εθνικιστικά κόμματα μπορεί να είναι ή να μην είναι στην εξουσία σε Σκωτία και Ουαλία αύριο αλλά έχουν αλλάξει την πολιτική σκηνή.
Για μισό αιώνα μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο ο Εθνικισμός ήταν το απαγορευμένο φρούτο. Τον συσχέτιζαν στην χειρότερη με τον φασισμό και στην καλύτερη με έναν αρχαϊκό επαρχιωτισμό. Ο εξαντλημένος από τον πόλεμο Άινσταϊν τον ονόμασε "ιλαρά της ανθρώπινης φυλής". Εντός του Ηνωμένου Βασιλείου οποιαδήποτε αμφιβολία για την ένωση των τεσσάρων εθνών σε ένα θεωρείτο αντιιμπεριαλιστική, αντισοσιαλιστική, αντιμοναρχική και προσβολή εναντίον του κεντρικού κράτους. Ακόμα και η σκέψη του εθνικισμού του Η.Β. θεωρείτο αντιδραστική. Μέχρι το 1978, όταν ο Isaiah Berlin προειδοποίησε ότι η πολιτική που αγνοεί τον Εθνικισμό αγνοεί την πραγματικότητα. Πολιτικοί κύκλοι και κύκλοι της διανόησης τον θεωρούσαν νεκρή ιδεολογία.
Αυτή την βδομάδα οι εθνικισμοί της Σκωτίας και της Ουαλίας γκρέμισαν τις πύλες του Westminster. Κατανάλωσαν πολλές ώρες στις τηλεοπτικές εκπομπές. Θρυμμάτισαν το τριγωνικό μυαλό που κυριαρχεί στις πολιτικές συζητήσεις. Οι σοφοί ξαφνικά χρειάζεται να μετρήσουν πάνω από το τρία. Ο Εθνικισμός παρουσιάζει μία πίστη που αψηφά αριστερά και δεξιά. Οι Ουαλοί Συντηρητικοί και οι Σκωτσέζοι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες σκέφτονται σοβαρά να συμμαχήσουν με τους εθνικιστές.
... (σημ. σύντομη αναφορά στην πρόσφατη ιστορία και στην άσχημη οικονομική κατάσταση Σκωτίας και Ουαλίας)
Τίποτα από αυτά δεν παίζει ρόλο στο θέμα της μεταβίβασης της εξουσίας. Όταν οι Εργατικοί και οι Συντηρητικοί εκπρόσωποι διαμαρτυρήθηκαν ότι ο Εθνικισμός "δεν είναι προς το συμφέρον των λαών της Σκωτίας και της Ουαλίας" η απάντηση τους ήταν "αυτή είναι δικιά μας απόφαση, όχι δική σας". Το αλαζονικό θράσος μιας κεντρικής κυβέρνησης απέναντι σε μια τοπική ήταν η αιτία για τους μισούς εμφύλιους που έχουν γίνει. Στην πραγματικότητα είναι η μηχανή του νεο-εθνικισμού.
Ο Γκόρτον Μπράουν, σύντομα πρωθυπουργός της Βρετανίας, είπε αυτή τη βδομάδα ότι θα του είναι αδύνατο να συνεργαστεί με ένα σκωτσέζο ηγέτη που θέλει να επιτρέψει στους Σκωτσέζους την "επικίνδυνη και καταστροφική" επιλογή του πως θέλουν να κυβερνηθούν. Είναι αυτός ο ίδιος Μπράουν που υποστήριξε την στρατιωτική επέμβαση σε Βοσνία, Κόσοβο, Σιέρα Λεόνε και Ιρακ υπέρ ακριβώς αυτού του αυτοπροσδιορισμού; Άμα μπορεί να πάει σε πόλεμο για να δώσει στον τρομοκρατικό Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσόβου το δικό του κρατίδιο γιατί δεν ανέχεται ούτε καν ένα δημοψήφισμα για το αν θα κυβερνήσουν οι Σκωτσέζοι τους εαυτούς τους;
Αυτό που ο Berlin ονόμασε ήπιο σε αντίθεση με τον παθολογικό Εθνικισμό είναι η φυσική αντίδραση ανθρώπων ανυπόμονων να διεκδικήσουν τοπική ταυτότητα και υποταγή όταν καταπιέζονται από μακρινές ηγεσίες...
Ο Σκωτσέζικος Εθνικισμός μπορεί να είναι αχρείαστος και, τελικά, ανεπιθύμητος. Θα αποδειχτεί δαπανηρός για τον λαό της Σκωτίας και, αν το παράδειγμα της Ιρλανδίας και της Σλοβακίας είναι οδηγός, η μετάβαση μπορεί να είναι οδυνηρή. Αλλά το χρήμα σπάνια είναι κίνητρο για την αυτονομία, ούτε είναι ανόητο ή "επικίνδυνο" για μια χώρα όπως τη Σκωτία, του μεγέθους της Δανίας, να αναθεωρεί τις σχέσεις της με τους γείτονες της από καιρό σε καιρό.
Ο Εθνικισμός είναι εκεί που πάνε οι άνθρωποι που έχουν χάσει την πίστη τους στη στρωματοποιημένη Δημοκρατία. Προσφέρει ένα οικείο σπαθί και ασπίδα εναντίον των σκοτεινών καβαλάρηδων της παγκοσμιοποίησης, μια ομαδική συνοχή που δυναμώνει αντί να χάνει δύναμη όσο προχωράμε στον 21ο αιώνα. Αύριο μπορεί να έχει φτάσει η ώρα του.
Έχοντας αναδιοργανώσει τον πολιτικό χάρτη της Βρετανίας, ο Εθνικισμός προσφέρει ελπίδα σε όσους έχουν χάσει την πίστη τους στη Δημοκρατία.
Και το αστέρι της παράστασης είναι... ο Εθνικισμός. Αύριο όλα τα μάτια θα είναι πάνω του. Ο Εθνικισμός είναι το ένα τζίνι που ξέφυγε από το μπουκάλι του Συντηρητισμού του Τόνι Μπλαιρ. Μέσα σε 10 χρόνια αναδιοργάνωσε τον πολιτικό χάρτη της Σκωτίας και της Ουαλίας και δημιούργησε στους Άγγλους κρίση ταυτότητας. Είμαστε όλοι εθνικιστές τώρα. Τα εθνικιστικά κόμματα μπορεί να είναι ή να μην είναι στην εξουσία σε Σκωτία και Ουαλία αύριο αλλά έχουν αλλάξει την πολιτική σκηνή.
Για μισό αιώνα μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο ο Εθνικισμός ήταν το απαγορευμένο φρούτο. Τον συσχέτιζαν στην χειρότερη με τον φασισμό και στην καλύτερη με έναν αρχαϊκό επαρχιωτισμό. Ο εξαντλημένος από τον πόλεμο Άινσταϊν τον ονόμασε "ιλαρά της ανθρώπινης φυλής". Εντός του Ηνωμένου Βασιλείου οποιαδήποτε αμφιβολία για την ένωση των τεσσάρων εθνών σε ένα θεωρείτο αντιιμπεριαλιστική, αντισοσιαλιστική, αντιμοναρχική και προσβολή εναντίον του κεντρικού κράτους. Ακόμα και η σκέψη του εθνικισμού του Η.Β. θεωρείτο αντιδραστική. Μέχρι το 1978, όταν ο Isaiah Berlin προειδοποίησε ότι η πολιτική που αγνοεί τον Εθνικισμό αγνοεί την πραγματικότητα. Πολιτικοί κύκλοι και κύκλοι της διανόησης τον θεωρούσαν νεκρή ιδεολογία.
Αυτή την βδομάδα οι εθνικισμοί της Σκωτίας και της Ουαλίας γκρέμισαν τις πύλες του Westminster. Κατανάλωσαν πολλές ώρες στις τηλεοπτικές εκπομπές. Θρυμμάτισαν το τριγωνικό μυαλό που κυριαρχεί στις πολιτικές συζητήσεις. Οι σοφοί ξαφνικά χρειάζεται να μετρήσουν πάνω από το τρία. Ο Εθνικισμός παρουσιάζει μία πίστη που αψηφά αριστερά και δεξιά. Οι Ουαλοί Συντηρητικοί και οι Σκωτσέζοι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες σκέφτονται σοβαρά να συμμαχήσουν με τους εθνικιστές.
... (σημ. σύντομη αναφορά στην πρόσφατη ιστορία και στην άσχημη οικονομική κατάσταση Σκωτίας και Ουαλίας)
Τίποτα από αυτά δεν παίζει ρόλο στο θέμα της μεταβίβασης της εξουσίας. Όταν οι Εργατικοί και οι Συντηρητικοί εκπρόσωποι διαμαρτυρήθηκαν ότι ο Εθνικισμός "δεν είναι προς το συμφέρον των λαών της Σκωτίας και της Ουαλίας" η απάντηση τους ήταν "αυτή είναι δικιά μας απόφαση, όχι δική σας". Το αλαζονικό θράσος μιας κεντρικής κυβέρνησης απέναντι σε μια τοπική ήταν η αιτία για τους μισούς εμφύλιους που έχουν γίνει. Στην πραγματικότητα είναι η μηχανή του νεο-εθνικισμού.
Ο Γκόρτον Μπράουν, σύντομα πρωθυπουργός της Βρετανίας, είπε αυτή τη βδομάδα ότι θα του είναι αδύνατο να συνεργαστεί με ένα σκωτσέζο ηγέτη που θέλει να επιτρέψει στους Σκωτσέζους την "επικίνδυνη και καταστροφική" επιλογή του πως θέλουν να κυβερνηθούν. Είναι αυτός ο ίδιος Μπράουν που υποστήριξε την στρατιωτική επέμβαση σε Βοσνία, Κόσοβο, Σιέρα Λεόνε και Ιρακ υπέρ ακριβώς αυτού του αυτοπροσδιορισμού; Άμα μπορεί να πάει σε πόλεμο για να δώσει στον τρομοκρατικό Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσόβου το δικό του κρατίδιο γιατί δεν ανέχεται ούτε καν ένα δημοψήφισμα για το αν θα κυβερνήσουν οι Σκωτσέζοι τους εαυτούς τους;
Αυτό που ο Berlin ονόμασε ήπιο σε αντίθεση με τον παθολογικό Εθνικισμό είναι η φυσική αντίδραση ανθρώπων ανυπόμονων να διεκδικήσουν τοπική ταυτότητα και υποταγή όταν καταπιέζονται από μακρινές ηγεσίες...
Ο Σκωτσέζικος Εθνικισμός μπορεί να είναι αχρείαστος και, τελικά, ανεπιθύμητος. Θα αποδειχτεί δαπανηρός για τον λαό της Σκωτίας και, αν το παράδειγμα της Ιρλανδίας και της Σλοβακίας είναι οδηγός, η μετάβαση μπορεί να είναι οδυνηρή. Αλλά το χρήμα σπάνια είναι κίνητρο για την αυτονομία, ούτε είναι ανόητο ή "επικίνδυνο" για μια χώρα όπως τη Σκωτία, του μεγέθους της Δανίας, να αναθεωρεί τις σχέσεις της με τους γείτονες της από καιρό σε καιρό.
Ο Εθνικισμός είναι εκεί που πάνε οι άνθρωποι που έχουν χάσει την πίστη τους στη στρωματοποιημένη Δημοκρατία. Προσφέρει ένα οικείο σπαθί και ασπίδα εναντίον των σκοτεινών καβαλάρηδων της παγκοσμιοποίησης, μια ομαδική συνοχή που δυναμώνει αντί να χάνει δύναμη όσο προχωράμε στον 21ο αιώνα. Αύριο μπορεί να έχει φτάσει η ώρα του.
No comments:
Post a Comment