Η σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ένωση έχει διπλή υπόσταση. Φυσικώς αποτελεί την συνένωση διαφορετικών αυτοχθόνων εθνών, με κοινές πολιτισμικές ρίζες. Πολιτικώς αποτελεί την οικονομική συμμαχία διαφορετικών κρατών, δημιουργημάτων ενός μόνου ή περισσοτέρων εθνών. Τα αυτόχθονα έθνη που εμπερικλείονται εντός των συνόρων ενός πολυεθνικού ευρωπαϊκού κράτους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: (α) σ' εκείνα των οποίων η εθνική-πατρώα γη αποτελεί τμήμα ενός μόνου πολυεθνικού κράτους (π.χ. το Σκωτικό έθνος στην Μεγάλη Βρετανία) και (β) σ' εκείνα των οποίων η εθνική-πατρώα γη είναι μοιρασμένη μεταξύ δύο ή περισσοτέρων κρατών (π.χ. το Βασκικό έθνος στην Ισπανία και στην Γαλλία).
Αυτή η κατάσταση δημιουργεί μέσα στα πολυεθνικά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης το φαινόμενο της σύγκρουσης μεταξύ δύο ειδών εθνικισμού: (α) του «κρατικού», ο οποίος στην ουσία του είναι ο εθνικισμός του αριθμητικώς (ή, σπανιότερα, του οικονομικώς) ισχυρότερου αυτόχθονος έθνους και (β) του «μειονοτικού», ο οποίος πηγάζει από τα αυτόχθονα έθνη που δεν ελέγχουν πολιτικώς (λόγω έλλειψης αριθμητικής ή - σπανιότερα - οικονομικής υπεροχής) το κράτος στο οποίο υπάγονται. Είναι βέβαιο, επίσης, ότι εντός των ευρωπαϊκών κρατών υποδαυλίζονται διάφορες μορφές «μεταναστευτικού» εθνικισμού, που καλλιεργούνται από μη αυτόχθονες εθνικές ομάδες (μη Ευρωπαίους μετανάστες), οι οποίες διαμένουν μόνιμα ή προσωρινά σε ευρωπαϊκά κράτη, μεταξύ Ευρωπαϊκών εθνών και διεκδικούν - προς κάθε κατεύθυνση - ό,τι δεν είχαν το θάρρος ή την εντιμότητα να διεκδικήσουν στις ίδιες τις πατρίδες τους.
Η σύγκρουση (ήπια ή σφοδρή) του «κρατικού» με τον «μειονοτικό» εθνικισμό - τόσο εντός του ίδιου πολυεθνικού κράτους (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία, Βέλγιο κ.α.), όσο και σε διευρωπαϊκό επίπεδο, με την μορφή διεθνικών συμμαχιών - θέτει την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώπιον ενός μεγάλου διλήμματος: η περίφημη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» θα στοχεύει (α) προς την «Ευρώπη των Κρατών» (όπως φαίνεται να γίνεται στις μέρες μας) ή (β) προς την «Ευρώπη των Εθνών και των Πατρίδων»; Με άλλα λόγια: (α) θα αγνοηθεί το φυσικό φαινόμενο του «έθνους» και της τάσης του να συγκροτεί ενιαίο κράτος ή (β) θα προτιμηθεί, προς όφελος της φυσικής εξέλιξης, η δημιουργία «εθνών-κρατών», όποιο και αν είναι το κόστος που θα κληθούν να πληρώσουν τα πολυεθνικά κράτη;
Μέσα στην λαίλαπα των διεθνικών συγκρούσεων και εν όψει του ανωτέρω διλήμματος, ιδιαίτερα ευνοημένα από την Ιστορία εμφανίζονται τα ευρωπαϊκά έθνη-κράτη (μονοεθνικά κράτη). Στην κατηγορία αυτή ανήκει και η Ελλάδα. Τούτη η ιδιότητα της Ελλάδας - το να αποτελεί κράτος που δημιουργήθηκε από ένα μόνο αυτόχθον έθνος - δεν αποτελεί θέμα τύχης ή συγκυριών, αλλά επίτευγμα αγώνα και θυσιών. Μία εθνωφελώς διπλωματική στάση θα απαιτούσε (α) το κράτημα ίσων αποστάσεων απέναντι στις ενδοευρωπαϊκές διεθνικές συγκρούσεις, (β) τον περιορισμό των εισαγόμενων, μη ευρωπαϊκών, εθνικισμών και (γ) την θεσμική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική στήριξη των μονοεθνικών ευρωπαϊκών κρατών. Η Ιστορία θα αποδείξει (εκ νέου) ότι η «μαγεία» του έθνους-κράτους είναι ακατανίκητη.
του Αθανάσιου Τσακνάκη, Ελληνικές Γραμμές
Αυτή η κατάσταση δημιουργεί μέσα στα πολυεθνικά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης το φαινόμενο της σύγκρουσης μεταξύ δύο ειδών εθνικισμού: (α) του «κρατικού», ο οποίος στην ουσία του είναι ο εθνικισμός του αριθμητικώς (ή, σπανιότερα, του οικονομικώς) ισχυρότερου αυτόχθονος έθνους και (β) του «μειονοτικού», ο οποίος πηγάζει από τα αυτόχθονα έθνη που δεν ελέγχουν πολιτικώς (λόγω έλλειψης αριθμητικής ή - σπανιότερα - οικονομικής υπεροχής) το κράτος στο οποίο υπάγονται. Είναι βέβαιο, επίσης, ότι εντός των ευρωπαϊκών κρατών υποδαυλίζονται διάφορες μορφές «μεταναστευτικού» εθνικισμού, που καλλιεργούνται από μη αυτόχθονες εθνικές ομάδες (μη Ευρωπαίους μετανάστες), οι οποίες διαμένουν μόνιμα ή προσωρινά σε ευρωπαϊκά κράτη, μεταξύ Ευρωπαϊκών εθνών και διεκδικούν - προς κάθε κατεύθυνση - ό,τι δεν είχαν το θάρρος ή την εντιμότητα να διεκδικήσουν στις ίδιες τις πατρίδες τους.
Η σύγκρουση (ήπια ή σφοδρή) του «κρατικού» με τον «μειονοτικό» εθνικισμό - τόσο εντός του ίδιου πολυεθνικού κράτους (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία, Βέλγιο κ.α.), όσο και σε διευρωπαϊκό επίπεδο, με την μορφή διεθνικών συμμαχιών - θέτει την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώπιον ενός μεγάλου διλήμματος: η περίφημη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» θα στοχεύει (α) προς την «Ευρώπη των Κρατών» (όπως φαίνεται να γίνεται στις μέρες μας) ή (β) προς την «Ευρώπη των Εθνών και των Πατρίδων»; Με άλλα λόγια: (α) θα αγνοηθεί το φυσικό φαινόμενο του «έθνους» και της τάσης του να συγκροτεί ενιαίο κράτος ή (β) θα προτιμηθεί, προς όφελος της φυσικής εξέλιξης, η δημιουργία «εθνών-κρατών», όποιο και αν είναι το κόστος που θα κληθούν να πληρώσουν τα πολυεθνικά κράτη;
Μέσα στην λαίλαπα των διεθνικών συγκρούσεων και εν όψει του ανωτέρω διλήμματος, ιδιαίτερα ευνοημένα από την Ιστορία εμφανίζονται τα ευρωπαϊκά έθνη-κράτη (μονοεθνικά κράτη). Στην κατηγορία αυτή ανήκει και η Ελλάδα. Τούτη η ιδιότητα της Ελλάδας - το να αποτελεί κράτος που δημιουργήθηκε από ένα μόνο αυτόχθον έθνος - δεν αποτελεί θέμα τύχης ή συγκυριών, αλλά επίτευγμα αγώνα και θυσιών. Μία εθνωφελώς διπλωματική στάση θα απαιτούσε (α) το κράτημα ίσων αποστάσεων απέναντι στις ενδοευρωπαϊκές διεθνικές συγκρούσεις, (β) τον περιορισμό των εισαγόμενων, μη ευρωπαϊκών, εθνικισμών και (γ) την θεσμική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική στήριξη των μονοεθνικών ευρωπαϊκών κρατών. Η Ιστορία θα αποδείξει (εκ νέου) ότι η «μαγεία» του έθνους-κράτους είναι ακατανίκητη.
του Αθανάσιου Τσακνάκη, Ελληνικές Γραμμές
1 comment:
Εντός ΕΕ είναι αδύνατη η άσκηση οποιασδήποτε εθνικής πολιτικής.Η επιβολή δασμών π.χ. στα εισαγόμενα προιόντα θα τα καθιστούσε μεν άμεσα ακριβότερα, όμως μεσοπρόθεσμα θα οδηγήσει σε επαναβιομηχανοποίηση της χώρας, ακριβώς επειδή θα παράγει φθηνότερα (εντός Ελλάδος) προιόντα.Αυτό σημαίνει πολλές θέσεις εργασίας με πλήρη απασχόληση, άρα πραγματική μείωση ανεργίας, μεγάλη αύξηση των εσόδων του κράτους (δασμοί αρχικά- μετά φορολογία των επιχειρήσεων και των μισθών- γενικό όφελος στην οικονομία από την αύξηση της αγοραστικής δύναμης του πληθυσμού).Μέχρι στιγμής, της τωρινής κατάστασης επωφελούνται λίγες οικογένειες, στους δε λοιπούς επισυμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα από τα προαναφερθέντα.
Post a Comment