Αν κάποιος τους τελευταίους μήνες ασχολούταν συστηματικά με το να παρακολουθεί τα λεγόμενα και γραφόμενα στον πατριωτικό "χώρο", θα πίστευε ότι στην χώρα μας υπάρχει ένα τεράστιο κίνημα, με καταβολές από την δεκαετία του 1950, συνεχή και αδιάκοπη αγωνιστική δράση, που εμποδίζεται να καταλάβει την εξουσία λόγω της ύπαρξης ενός και μόνο εμποδίου. Tου κόμματος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού που με κάποιο "δόλιο" και σατανικό τρόπο, παρεμποδίζει μία καθόλα έτοιμη … επανάσταση! Ότι ίσως κρατάει τα κλειδιά από τις "αποθήκες με τα άρματα" και δεν τα δίνει σε αυτούς που είναι έτοιμοι να τα χρησιμοποιήσουν.
Δυστυχώς
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι ότι ο εθνικιστικός χώρος είναι την συγκεκριμένη στιγμή, εντελώς ανώριμος να διαχειριστεί την ώθηση που του προσφέρθηκε από την είσοδο του ΛΑΟΣ στην Βουλή. Είναι ανώριμος να καταρτίσει στόχους και να πλησιάσει τον ελληνικό λαό. Τα αίτια για αυτό είναι πολλά. Και γι' αυτό περιορίζεται σε μία ακατάληπτη εσωστρέφεια!
Μία εσωστρέφεια η οποία όχι μόνο απλά του στερεί την δυνατότητα να μαζικοποιηθεί και να καταφέρει την πολυπόθητη παρέμβαση στην κοινωνία, αλλά ίσα - ίσα το αφήνει έρμαιο σε όποιες τυχόν προσπάθειες περιορισμού και πολυδιάσπασής του, με σκοπό να επιστρέψει στις μέρες άλλων δεκαετιών, με την πολιτική απομόνωση και το περιθώριο ως βιότοπο.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί ένα μεγάλο μέρος του χώρου "ξεσπαθώνει" κατά της πρώτης (κατά την διάρκεια της δικής μου τουλάχιστον ζωής) επιτυχημένης πολιτικής έκφρασης του πατριωτικού χώρου (το "επιτυχημένη" δεν αφορά στην εκλογική επιτυχία, αλλά στην δυνατότητα παρέμβασης στην μάζα του ελληνικού λαού). Γιατί αυτή η τόσο δριμεία και αφοριστική κριτική έναντι του ΛΑΟΣ, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχει κανένας άλλος οργανισμός που να μπορεί να κινηθεί πολιτικά, εκπροσωπώντας, έστω τμηματικά τον "χώρο"; Τι έχουν να αντιπροτείνουν τελικά; Κάτι όμως που να μας οδηγήσει μπροστά!
Σε καμιά περίπτωση δεν απορρίπτω τους ισχυρισμούς που μιλούν για λανθασμένες κινήσεις από τον ΛΑΟΣ και τον Γ. Καρατζαφέρη, τόσο πολιτικά, όσο και επικοινωνιακά. Για ιδεολογικά λάθη σίγουρα δεν μπορεί κάποιος να τον κατηγορήσει, αφού ποτέ ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ δεν έχει αυτοπροσδιοριστεί με ακρίβεια. Αλλά και ούτε ισχυρίσθηκε ποτέ ότι είναι ο "θεόσταλτος μεσσίας" που θα μας σώσει. Κατάφερε όμως κάποια πράγματα τα οποία δεν είχε καταφέρει κανείς τα προηγούμενα 20 χρόνια.
Δεν θυμάται κανείς τις εποχές που ο "πατριωτικός χώρος" ήταν ένα σύνολο οργανώσεων - κομματιδίων, που ως κύριο σκοπό ύπαρξης είχαν το να αντιπαρατίθενται μεταξύ τους; Ο ΛΑΟΣ φταίει που κατάφερε να συσπειρώσει γύρω του κάποιον κόσμο, ικανό για να τον ωθήσει στο 3,8%; Θα μπορούσε ίσως να ήταν και 5 ή και 6%! Αλλά πριν τον ΛΑΟΣ, ο χώρος απλά μετρούσε υποδιαστολές.
Ή μήπως φταίει ο κ. Καρατζαφέρης, που κανείς πριν από αυτόν δεν είχε καταφέρει να κάνει κάτι παρόμοιο;
Οι υπερβολές
Είναι εντελώς διαφορετικό το να κρίνεις κινήσεις και το να επισημαίνεις τα κακώς κείμενα, από το να αφορίζεις μία προσπάθεια, στην οποία συμμετέχουν αρκετοί δοκιμασμένοι εθνικιστές και οι οποίοι ακούνε τον .. εξάψαλμο, επειδή δεν προτιμούν να δραστηριοποιηθούν σε ένα "παρεΐστικο κλίμα".
Αυτή την στιγμή γύρω μας η κοινωνία συνταράσσεται από την πίεση της παγκοσμιοποίησης. Αυτή την στιγμή η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν κυκλώνα που απειλεί να γκρεμίσει τα θεμέλιά της. Και εμείς θα ασχοληθούμε με το αν κατέθεσε στεφάνι στο Πολυτεχνείο ο Βαϊτσης Αποστολάτος ή απλά παρέστη (αλλά παραβλέπουμε την παρουσία μετά από χρόνια βουλευτή στο Βίτσι, του Ηλία Πολατίδη)…. Ας αφήσουμε κατά μέρος τον ιστορικό ρεβανσισμό και ας επικεντρωθούμε στην πραγματικότητα.
Οι συμπολίτες μας, οι συνέλληνες αλλά και όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί πλήττονται από την μετανάστευση. Και εμείς προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τις πολιτικές διαφορές μεταξύ συλλογικοτήτων του 1975. Ας βάλουμε κάποια γεγονότα σε μία ζυγαριά. Και ας μετρήσουμε τι θα πρέπει να μας απασχολεί ως προσωπικότητες περισσότερο. Τα χρόνια που απομένουν στην Ελλάδα, πριν την πλήρη μεταμόρφωσή της, υπό την ασφυκτική πίεση των κατεστημένων ΜΜΕ σε μία πολυπολιτισμική και πολυφυλετική κοινωνία, δεν είναι πολλά. Και εννοώ μέχρι η ζημιά να έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις ώστε να μην μπορεί να διορθωθεί. Τα χρόνια που απομένουν πριν η ελληνική νεολαία μεταβληθεί σε μία άχρωμη μάζα, δίχως ρίζες και εθνική συνείδηση είναι ακόμη λιγότερα. Η κυρία Ρεπούση και η παρέα της το έχουν αναλάβει.
Αυτά είναι τα πρωτεύοντα. Η προστασία των αδελφών μας στην Β. Ήπειρο και στην Κύπρο είναι το σημαντικό θέμα. Οι τράπεζες είναι το σημαντικό θέμα. Και όχι οι λεκτικοί βερμπαλισμοί ενός αρχηγού πολιτικού κόμματος.
Κάποιοι έκαναν την επιλογή να συμμετέχουν στον πολιτικό στίβο. Και οι μισοί του χώρου, τους ζητάνε να ξεκινήσουν με τα κορδόνια τους δεμένα μεταξύ τους. Γιατί αυτό ζητούν με τους περιορισμούς που θέλουν να επιβάλλουν.
Σίγουρα αυτό δεν αφορά την γενικότερη κριτική προς τον ΛΑΟΣ. Γιατί θα ήμουν παρανοϊκός να ισχυριζόμουν κάτι τέτοιο, την ίδια στιγμή που από αυτή την εφημερίδα, τα έχουμε "χώσει" προς Καλλιρρόης. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Αυτό σημαίνει κριτική.
Το πρόβλημα έρχεται, όταν η κριτική γίνεται μονομανία. Όταν η κριτική γίνεται καταστροφολογία. Και όταν η κριτική γίνεται αντικείμενο σπέκουλας.
Φυσικά και ο καθένας από εμάς έχει δικαίωμα στο να διαφωνεί με ένα κόμμα και να μην θέλει να συμμετάσχει. Θα πρέπει όμως να προσδιορίσει πρώτα από όλα το τι θέλει να κάνει και όχι το τι δεν θέλει να κάνει. Το να βρίσκεται μία ομάδα ανθρώπων παγωμένη και ακινητοποιημένη… περιμένοντας, μουρμουρίζοντας και γκρινιάζοντας το μοναδικό που κάνει είναι να προκαλεί φθορά.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
Δυστυχώς
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι ότι ο εθνικιστικός χώρος είναι την συγκεκριμένη στιγμή, εντελώς ανώριμος να διαχειριστεί την ώθηση που του προσφέρθηκε από την είσοδο του ΛΑΟΣ στην Βουλή. Είναι ανώριμος να καταρτίσει στόχους και να πλησιάσει τον ελληνικό λαό. Τα αίτια για αυτό είναι πολλά. Και γι' αυτό περιορίζεται σε μία ακατάληπτη εσωστρέφεια!
Μία εσωστρέφεια η οποία όχι μόνο απλά του στερεί την δυνατότητα να μαζικοποιηθεί και να καταφέρει την πολυπόθητη παρέμβαση στην κοινωνία, αλλά ίσα - ίσα το αφήνει έρμαιο σε όποιες τυχόν προσπάθειες περιορισμού και πολυδιάσπασής του, με σκοπό να επιστρέψει στις μέρες άλλων δεκαετιών, με την πολιτική απομόνωση και το περιθώριο ως βιότοπο.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί ένα μεγάλο μέρος του χώρου "ξεσπαθώνει" κατά της πρώτης (κατά την διάρκεια της δικής μου τουλάχιστον ζωής) επιτυχημένης πολιτικής έκφρασης του πατριωτικού χώρου (το "επιτυχημένη" δεν αφορά στην εκλογική επιτυχία, αλλά στην δυνατότητα παρέμβασης στην μάζα του ελληνικού λαού). Γιατί αυτή η τόσο δριμεία και αφοριστική κριτική έναντι του ΛΑΟΣ, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχει κανένας άλλος οργανισμός που να μπορεί να κινηθεί πολιτικά, εκπροσωπώντας, έστω τμηματικά τον "χώρο"; Τι έχουν να αντιπροτείνουν τελικά; Κάτι όμως που να μας οδηγήσει μπροστά!
Σε καμιά περίπτωση δεν απορρίπτω τους ισχυρισμούς που μιλούν για λανθασμένες κινήσεις από τον ΛΑΟΣ και τον Γ. Καρατζαφέρη, τόσο πολιτικά, όσο και επικοινωνιακά. Για ιδεολογικά λάθη σίγουρα δεν μπορεί κάποιος να τον κατηγορήσει, αφού ποτέ ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ δεν έχει αυτοπροσδιοριστεί με ακρίβεια. Αλλά και ούτε ισχυρίσθηκε ποτέ ότι είναι ο "θεόσταλτος μεσσίας" που θα μας σώσει. Κατάφερε όμως κάποια πράγματα τα οποία δεν είχε καταφέρει κανείς τα προηγούμενα 20 χρόνια.
Δεν θυμάται κανείς τις εποχές που ο "πατριωτικός χώρος" ήταν ένα σύνολο οργανώσεων - κομματιδίων, που ως κύριο σκοπό ύπαρξης είχαν το να αντιπαρατίθενται μεταξύ τους; Ο ΛΑΟΣ φταίει που κατάφερε να συσπειρώσει γύρω του κάποιον κόσμο, ικανό για να τον ωθήσει στο 3,8%; Θα μπορούσε ίσως να ήταν και 5 ή και 6%! Αλλά πριν τον ΛΑΟΣ, ο χώρος απλά μετρούσε υποδιαστολές.
Ή μήπως φταίει ο κ. Καρατζαφέρης, που κανείς πριν από αυτόν δεν είχε καταφέρει να κάνει κάτι παρόμοιο;
Οι υπερβολές
Είναι εντελώς διαφορετικό το να κρίνεις κινήσεις και το να επισημαίνεις τα κακώς κείμενα, από το να αφορίζεις μία προσπάθεια, στην οποία συμμετέχουν αρκετοί δοκιμασμένοι εθνικιστές και οι οποίοι ακούνε τον .. εξάψαλμο, επειδή δεν προτιμούν να δραστηριοποιηθούν σε ένα "παρεΐστικο κλίμα".
Αυτή την στιγμή γύρω μας η κοινωνία συνταράσσεται από την πίεση της παγκοσμιοποίησης. Αυτή την στιγμή η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν κυκλώνα που απειλεί να γκρεμίσει τα θεμέλιά της. Και εμείς θα ασχοληθούμε με το αν κατέθεσε στεφάνι στο Πολυτεχνείο ο Βαϊτσης Αποστολάτος ή απλά παρέστη (αλλά παραβλέπουμε την παρουσία μετά από χρόνια βουλευτή στο Βίτσι, του Ηλία Πολατίδη)…. Ας αφήσουμε κατά μέρος τον ιστορικό ρεβανσισμό και ας επικεντρωθούμε στην πραγματικότητα.
Οι συμπολίτες μας, οι συνέλληνες αλλά και όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί πλήττονται από την μετανάστευση. Και εμείς προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τις πολιτικές διαφορές μεταξύ συλλογικοτήτων του 1975. Ας βάλουμε κάποια γεγονότα σε μία ζυγαριά. Και ας μετρήσουμε τι θα πρέπει να μας απασχολεί ως προσωπικότητες περισσότερο. Τα χρόνια που απομένουν στην Ελλάδα, πριν την πλήρη μεταμόρφωσή της, υπό την ασφυκτική πίεση των κατεστημένων ΜΜΕ σε μία πολυπολιτισμική και πολυφυλετική κοινωνία, δεν είναι πολλά. Και εννοώ μέχρι η ζημιά να έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις ώστε να μην μπορεί να διορθωθεί. Τα χρόνια που απομένουν πριν η ελληνική νεολαία μεταβληθεί σε μία άχρωμη μάζα, δίχως ρίζες και εθνική συνείδηση είναι ακόμη λιγότερα. Η κυρία Ρεπούση και η παρέα της το έχουν αναλάβει.
Αυτά είναι τα πρωτεύοντα. Η προστασία των αδελφών μας στην Β. Ήπειρο και στην Κύπρο είναι το σημαντικό θέμα. Οι τράπεζες είναι το σημαντικό θέμα. Και όχι οι λεκτικοί βερμπαλισμοί ενός αρχηγού πολιτικού κόμματος.
Κάποιοι έκαναν την επιλογή να συμμετέχουν στον πολιτικό στίβο. Και οι μισοί του χώρου, τους ζητάνε να ξεκινήσουν με τα κορδόνια τους δεμένα μεταξύ τους. Γιατί αυτό ζητούν με τους περιορισμούς που θέλουν να επιβάλλουν.
Σίγουρα αυτό δεν αφορά την γενικότερη κριτική προς τον ΛΑΟΣ. Γιατί θα ήμουν παρανοϊκός να ισχυριζόμουν κάτι τέτοιο, την ίδια στιγμή που από αυτή την εφημερίδα, τα έχουμε "χώσει" προς Καλλιρρόης. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Αυτό σημαίνει κριτική.
Το πρόβλημα έρχεται, όταν η κριτική γίνεται μονομανία. Όταν η κριτική γίνεται καταστροφολογία. Και όταν η κριτική γίνεται αντικείμενο σπέκουλας.
Φυσικά και ο καθένας από εμάς έχει δικαίωμα στο να διαφωνεί με ένα κόμμα και να μην θέλει να συμμετάσχει. Θα πρέπει όμως να προσδιορίσει πρώτα από όλα το τι θέλει να κάνει και όχι το τι δεν θέλει να κάνει. Το να βρίσκεται μία ομάδα ανθρώπων παγωμένη και ακινητοποιημένη… περιμένοντας, μουρμουρίζοντας και γκρινιάζοντας το μοναδικό που κάνει είναι να προκαλεί φθορά.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
